ΣΤΟ ΜΑΡΙΟ

Είπες τις λέξεις
του Μ. Κατσαρού
και τη διαθήκη του
να κάνεις πράξη.
Φίλτατε αδελφέ,
δε σ' ενημερώσαν επαρκώς.
Ο πολιτισμένος αιώνας μας
ακόμα διψά για αίμα.
Όπως και οι πριν απ' αυτόν.
Άθυρμα ορέξεων εκείνος
που παλεύει για το διπλανό.
Με συρμάτινα καλώδια δεμένα
τώρα τα χέρια σου είναι,
για να τα βλέπουν
οι αδηφάγες οθόνες.
Και στα λόγια μόνο τα άρθρα
και τα ουσιαστικά
των συνταγμάτων.

Εσύ θα πορεύεσαι μόνος.
Μέσα στην ομίχλη των καιρών.
Και χαλεπών-δεν μπορείς να πεις.
Άλλοι πριν από σένα
γνώρισαν τα ίδια κελιά,
σήκωσαν το βάρος
όλου του κόσμου στο εδώλιο,
με κατηγορίες πλαστές
από θρήσκους ψευδομάρτυρες,
κύναιδους της δημοκρατίας,
που όρκο παίρνουν
στην εξουσία
και στα κέρδη τους.

Αυτοί οι άλλοι,
μεγαλώνοντας
-τους είδα, τους βλέπω-
φόρεσαν γραβάτα
και έγιναν και τιμητές
ή τους ρούφηξε το σύστημα
και πάει χάθηκαν.
Δε θέλω να σε δω
ούτε έτσι, ούτε αλλιώς.
Πορεύεσαι μόνος
-το ξέρεις, το ξέρω-
αλλά φρόντισε,
μην πέσεις στην κρίση τους.

Βρες τρόπο να φωνάζεις,
αλλά να μη σε γδέρνουν
οι νόμοι τους ,
να μη σε ματώνουν
τα νύχια και τα δόντια τους.
Με πανοπλία το δίκιο
που μας θέλει
όλους να χωράμε,
άλλαξε ό,τι
αγγίζει το χέρι σου.
Και μόνο μέχρι εκεί.

Όσο για τους πιο κει,
ας φροντίσουν να μάθουν,
ας φροντίσουν ν' αλλάξουν.
Δεν μπορείς μόνος εσύ
να σηκώνεις το βάρος τους.

Με σπαθί τη γνώση
των νόμων τους,
να ξεγλιστράς
από τους δαίμονες.
Η συνείδησή σου
καταπέλτης πάνω τους.
Μην παίξεις όμως,
το παιχνίδι τους.
Το έχουνε στημένο.
Θέλουν να σε δουν
στην ανάγκη τους
να πέφτεις ηττημένος.
Αρκεί να διαδίδεις
το ανέραστό τους
στον άνθρωπο.
Σιγά-σιγά θ'αλλάξει το κακό.
Σιγά-σιγά θα μάθουν ν' αγαπούν.
Να χαμογελούν, να μη μισούν.

Αλλά ακόμα ο δρόμος πολύς.
Και μακρύς. Μην κουραστείς.
Γι' αυτό κράτα νερό
για τη δίψα στην πορεία,
άστρα για φως τη νύχτα
και δυο ανθρώπινες κουβέντες,
αδελφέ μου για συντροφιά:
"Εγώ μαζί".