ΕΠΙ ΡΩΜΗ MΗ ΚΑΥΧΩ!

Εγώ το βλέπω, έρχεται, σου λέω.
Θα' ναι τυφώνας σε μεγέθυνση.
Παλαβούς να παραμιλάνε
στους δρόμους με εισιτήριο
προπληρωμένο, θέση
στην παράνοια και σίγουρο
στο μάτι τ' αγκάθι!
Να προσπαθούν να ματαιώσουν
την πτώση τους.
Να ξεσκίζουν ο ένας τον άλλο,
να τρυπούν τα κορμιά τους,
να γδέρνονται.
Κραυγές στα στενά θ' ακούς
και πλήθος τα σπασμένα σχέδια
από το κενό της ζωής τους.
Εκεί μπροστά σου θα έχει
στηθεί το οδόφραγμα
των οραμάτων
και θα στο πυρπολούν!

Ή μάλλον θα το βρεις πυρπολημένο.
Και μπροστά του πτώματα
πολλών, άλλοτε κραταιών.
Αμέτρητων...
Κοντά και το δικό σου...
μετά!

Θα συναντήσεις ολοφυρμό
και γροθιές με σχήμα το θυμό.
Θα βάλεις την ψυχή σου
στο στόμα να νιώσεις εσένα.
Τότε θα είναι που θα τη δαγκώσεις
και θα στάζει κάρβουνο.
Ακάθαρτο, από τα τόσα
και τα τόσα που χρόνια
σε πότιζαν μεθοδικά.
Ιδέες και ιδεολογίες
και φούμαρα αξίες
θα τα μυρίσεις να καίγονται
πάνω σου.
Αετοί από χαρτί,
που από πύρινη βροχή
κάηκαν και πέσαν
από την αλαζονεία
τ' ουρανού σου
στο χέρι σου.

θα δεις πολλά και επαίσχυντα
και ας σου' λεγα
ΕΠΙ ΡΩΜΗ MΗ ΚΑΥΧΩ.

Τότε θα πυροβοληθείς
-δεδομένα δειλός-
γιατί δε θα μπορείς
να δεχτείς την ήττα σου
ούτε σα γεύση,
ούτε σαν εικόνα,
ούτε σαν οσμή,
ούτε σαν αφή.

Δεν περιμένω βέβαια
να με πιστέψεις ακόμα.
Ουδείς προφήτης...
Αλλά τα μυαλά σου
στην πίσσα του δρόμου
θα με επιβεβαιώσουν.
Και τότε θα ξεσπάσω
σε γέλια που θα λούσουν
όλη την πόλη, την κάποτε
δική σου Ρώμη!