Αλυσίδα-σελίδα

Μας παραμύθιασαν ωραία
οι βολεμένοι μας σοφοί ρήτορες.
Είπαν πως άλλο δεν έχει να βγάλει το χώμα.
Πως είναι δύσκολη εποχή, δεν έχει άλλη βροχή.
Και ν' αραιώνουμε σιγά-σιγά και σιωπηλά.
Είπαν, νουθέτησαν, οριοθέτησαν, έσβησαν.
Την αντοχή μας, την ύπαρξή μας, τα τόσα σχέδιά μας.

Κοίτα, που σου λέω, μην τους πιστεύεις.
Ψέμματα πάλι λένε, ξέρουν αυτοί.
Το έδαφος τούτο δεν αποσώνει το γέννημά του.
Και στο βάθος το βλέπω το σύννεφο.
Θα φέρει τη βροχή, θα ξεδιψάσεις, θα ξεδιψάσουμε.
Μα προπάντων ούτε σιγά ούτε σιωπηλά, μην αποχωρήσεις.

Έχουμε ακόμα απόθεμα αντοχής και εδώ να μείνουμε με τα όνειρα σφιχτά αγκαλιασμένοι.
Να τους αρνιέσαι αυτούς που σε αρνιούνται- μάθε- και μάθε τους να σου υπολογίζουν σε καντάρια την αξιοπρέπεια και πως ριζωμένοι θα μείνουμε στο χώμα ίδιοι με τους κορμούς δάσους,
ξύπνιοι με χαραγμένα τα οράματα στο μέτωπο, ανάμεσα στη σχισμάδα του πείσματος. Βαθιά και πιο βαθιά.
Μη σε μπερδεύουν οι προβολείς,και τα τόσα μπερδέματα, τα δήθεν βαθυστόχαστα
και οι τρικλοποδιές, τα θεάματα και οι θεατρινισμοί τους.
Την αλυσίδα που κρατούν την είδες; Έχει πάνω της τα ονόματά μας. Νύχτες τα σμίλευαν σε τροχό εξουσίας πάνω στο μεθύσι του χρήματος, με μάτια που γυάλιζαν από λάθη.

Βρήκα που είναι κρυμμένο
το κλειδί της αλυσίδας.
Σε μια μικρή σημείωση
στο κάτω μέρος σελίδας.

Γράφει: Αντικατάστησε την αγάπη για εξουσία... με την εξουσία της αγάπης.

Πάρτο και εσύ.
Τόλμησε, πιάστο.
Δες το, θάρρος.
Κοίτα τη σελίδα.

Εδώ είναι ο προορισμός!
Φτάσαμε.