ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ

Από αυτήν την Πόλη ,
λέω εγώ, πως κόπηκα!
Και το αίμα μου είναι
οι άσπρες γραμμές στο οδόστρωμα.
Το χρώμα στους σηματοδότες
Το νέον που πλημμυρίζει τις ταμπέλες!

Αλλά εγώ δεν είμαι αυτή η Πόλη.
Εγώ νοσταλγώ το γιασεμί
και την κληματαριά του τόπου μου,
απ' τη μια
και το φοίνικα με τα ποτάμια φίδια,
από την άλλη!
Ψάχνω μόνο
την παιδικότητά μου
στις αφίσες της.

Χαλάλι τόσος χρόνος.
Χαλάλι τόσος κόπος.

Μη μου αποδίδεις όμως τα ψεγάδια της.
Εγώ ακόμα παίζω κουτσό
στα αμμοχάλικα της ώρας
και τυφλόμυγα με τους περαστικούς.

Ποιος σου είπε πως μεγάλωσα;
Ποιος σου είπε πως βρήκα καιρό να γεράσω;

Ακόμα τους ρωτώ αν περνά από 'δω
η μέλισσα με τα μελισσόπουλα
και στήνω παγίδες στο βλέμμα τους
με το σχοινάκι μου.

Ανάβω πάλι απόψε
στη μέση των οδών
Ακατοίκητου
και Παντέρημου
τσιγάρο.
Παιδικό μου και αυτό παιγνίδι.

Το παίζω πάνω
στη διασταύρωση
των σκέψεων.
Πάνω σε κουκίδες
αριθμών-όχι ανθρώπων.

Από κλάμα
και από γέλιο,
άλλο τίποτα.

Σαν παιδί.