Εμείς για ποιον;

Χαρακώνουμε το γυαλί.
Με το νύχι να ματώνει.
Και μένει το παράπονο.
Χωρίς πώς και γιατί.

Φτιάχνουμε καφέ.
Την μια κούπα για μας.
Την άλλη για όποιον έρθει.
Αν και όταν.

Να διαγράφουμε κύκλους.
Στο πριν και το μετά.
Ποτέ στο εδώ και τώρα.
Όχι στο παρόν μας.

Να οδηγούμε με μουσική.
Στη ζάλη του δρόμου.
Σαν παιδιά της ρόδας.
Που γυρνά και πάει.

Η ζωή μας ένα αστείο.
Που δεν είναι ανέκδοτο.
Που βάζει κόμπο στο λαιμό.
Ψίθυρο στ' αυτί του κόσμου.

Κάτι απ' το παραμύθι μας.
Αφήνουμε στην παλάμη.
Του άλλου, του ιδανικού.
Και αν το δεχτεί.

Πάντως εκπέμπουμε.
Με την ευχή ν' ακούσει.
Κάποιος να νιώσει.
Τι ήμαστε.