Φοβάμαι!

Όπως και 'δήποτε.
Να κοιταχτώ στον καθρέπτη.
Να δω το φελέκι μου,
τη μοίρα, το ριζικό μου,
πώς στο διάολο αλλιώς το λένε.
Να δω, που χρόνια έχω,
τον εαυτό μου και 'κείνα
τα ρημάδια τα αισθήματα,
τι απέγιναν και αν κάποια
απ' αυτά, εντέλει, επέζησαν.
Να ρίξω μια ματιά
κάτω από το χαλάκι της μνήμης
πού πήγα και εξάντλησα
και λέξεις και πράξεις και συνθήματα.
Μη μείνω μόνο στο χέρι με ελλείμματα.
Να ψάξω την τσέπη μου την άδεια
που βρίσκω μόνον τη γροθιά μου.
Να κρυώνω στο κορμί που μπάζει
το μπουφάν μου 7 χρόνια τώρα.
Αυτό φοβάμαι;

Και τώρα που βλέπω
τις Πύλες του Ιερού Χώρου
-απέναντί του μένω 25 χρόνια τώρα-
κοιτώ και αυτούς που πάνε
και "προσκυνούν",
και γαρύφαλλα αφήνουν,
και συγκινούνται,
και δακρύζουν,
και ακούν τη Φαραντούρη
να άδει από μεγάφωνα
στημένα στο δρόμο.
Και πιο 'κει
που πωλούν τα τυροπιτάδικα
τις λιχουδιές τους.
Και απέξω στήνουν οι πλανόδιοι
τα σουβλάκια που το Χώρο λιβανίζουν.
Και τα πανώ με τις γνωστές λέξεις μας,
γραμμένα, κρέμονται σαν κουρελόπανα.
Τα φυσά ο αέρας και πάνε καί' ρχονται.
Αυτούς και αυτά φοβάμαι;

Όλους εκείνους που θυμήθηκαν
να Το γιορτάσουν κάθε
17 του Νοέμβρη μήνα.
Που παρατάσσουν
τα κουρελιασμένα ιδεώδη τους.
Που ρουσφετολογούν
καθόλη τη διάρκεια του έτους.
Που καθίσαν σε θέσεις
και παζαρεύουν την τιμή τους
σε ευρουδάκια.
Που θρασύτατα δηλώνουν
"ήμουν και εγώ εκεί".
Που τολμούν να πηγαίνουν
στα κάγκελα μπροστά,
ενώ την ίδια στιγμή από το κινητό
κλείσαν ραντεβού με υπουργό.
Που σχολάσαν από την υπηρεσία
νωρίς, με αιτιολογία την ημέρα,
και συνωστίζονται στου Floca,
πίνοντας καφέδες αραχτοί.
Που συζητούν για επιτόκια,
για αγορές και ζητήσεις.
Που παίρνουν παχυλούς μισθούς
και σκέφτονται το εφάπαξ...

Το βρήκα!

Ούτε τη γροθιά μου,
ούτε το κορμί μου.

Αυτούς, όλους,
όλους αυτούς,
που κάνουν όλα αυτά,

φοβάμαι!