Πορεία

Με βήμα στην ουρά του πλήθος,
μια στιγμή στο κοντράρισμα,
ένα "είμαι εδώ" και "έλα περπάτα",
ένα τσιγάρο και άναμμα,
δυο ανάσες πριν τον κρότο,
ένα χαμόγελο στα όρθια,
μια ματιά και χειραψία,
δάκρυ, φτύσιμο και βήχας,
δίπλα στο κλειστό περίπτερο...

Είδα σήμερα την Ελλάδα
της Μνήμης-όχι μνημονίου-
να πάλλεται στο λυκόφως.

Θά'ρθω πάλι. Θά'σαι εδώ;
Περιμένω.Μην αργήσεις.
Οι άλλοι βιάζονται.
Το πλήθος περνάει.
Όλο και μαζεύονται,
συνειδήσεις-αρνήσεις.
Δε θα μείνουν για πολύ
ακίνητες, άπραγες.
Έχει και το όριο τέρμα.
Πάλι στην πλατεία
ο προορισμός μας.
Και πώς τη βγάλαμε
ως τα τώρα, φίλε μου,
άξιον απορίας.

Είδα σήμερα πρόσωπα
Μέλλοντος-όχι παράδοσης-
να δαμάζουν δρόμους.

Κι αν ακούς το χαλασμό,
είναι η αγωνία του φόβου
που μας περιμένει
στη στροφή.
Άμα βρεθείς μέσα του,
λυγά και σπάει.
Μα σ'έχω δίπλα μου
κι αυτό μετρά.

Να μου τραγουδήσεις μόνο
ξανά, παρακαλώ σε,
το "Ποτέ θα κα...
ποτέ θα κάνει ξαστεριά".
Αν θά'ρθεις πάλι.
Θα είμαι δω.