Στην κοιλάδα με τα ηλιοτρόπια

Έχω μελτέμι στο νου.
Σαν ανεμοδούρα συναντώ
στο γυάλινο του ματιού σου
τον εαυτό μου.
Τι εκεί που βλέπω
να μιλάς,
ν' αγγίζεις,
δεν είμαι εγώ
το παραμύθι σου.
Εγώ είμαι η Ιστορία
του σώματος.
Είμαι το χάδι ανέμου
στη σάρκα σου,
που σχεδόν διάφανη,
προσανατολίζεται
στο χρόνο.
Είσαι και συ
το σημάδι στην άμμο
που δεν πετρώνει
και αφήνεται
στο κύμα του χρόνου
να το σβήσει.
Δε μένεις.
Αθόρυβα περνάς
την κοιλάδα του μύθου
με τα ηλιοτρόπια,
χωρίς να λυγίσεις
και να σπάσεις
ούτε ένα.
Όχι σαν.
Ως ψυχή πλανιέσαι
και εδώ
όχι από κατάρα μάγου.
Από συναίσθηση
της ηρεμίας του ανεκπλήρωτου
που κατάφερες
να ξεσκαλώσεις από τ' άστρα.