ΦΕΥΓΑ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ

 Φεύγα όσο μπορείς.

Από μίζερους τοίχους αυτιών.

Σοβατίσματα προσώπων πλαστών.

Από σκιές καλογήρων τύψεων.

Από απομεινάρια σκελετών συνειδήσεων.

Βγάλε στα πόδια σου φτερά.

Όσο μπορείς πιο μακριά, φύγε.

Από εκεί που ξυλιασμένα χέρια χαρακώνονται

στη θέα έντυπου χαρτιού τραπέζης.

Από εκεί που τα μπράτσα τρυπά η απόγνωση.

Από εκεί που τα παιδιά είναι κρέας.

Από εκεί που γυναίκες υπολογίζονται μόνο από τη μήτρα.

Από εκεί που σκουπίδια έχουν ανθρώπινη μορφή

και που ιδεαλιστές μάχονται σε λέσχες, φιλοσοφώντας.

Βγάλε φτερά και πέτα λεύτερος στην αγκαλιά αχτίνας.

Που ζεσταίνει τη γη, χωρίς να τη σκεπάζει.

Πήγαινε εκεί που το άγγιγμα είναι κρυστάλλινο νερό

και οι φωνές των άλλων κελάρισμα.

Ακούμπα στη γη τη βλογημένη

των συναισθηματικά δυνατών,

των γνήσια ωραίων.

Που πάντα δείχνουν με το χέρι τον ήλιο.

Που τον κοιτούν κατάματα.

Που δεν κρύβουν τη σκιά τους,αφού δεν έχουν.

Φτάσε εκεί που άνθρωποι ακόμα μετρούν άστρα.

Που γελούν, παίζοντας κουτσό.

Στον τόπο:

της ιερής ελιάς,

του αλμυρού νερού,

του ασβεστωμένου με ήλιο σπιτιού,

των σελίδων Ιστορίας,

των λίγων και εκλεκτών,

του χαμόγελου,

της αντίστασης,

της πορφυρής σκέψης,

της παλλόμενης καρδιάς,

του φιλόσοφου χειρώνακτα,

του αλύγιστου σπονδύλου μέσης,

των ακοίμητα σκεπτόμενων,

των όχι αναίτια επαναστατών,

της ειπωμένης αλήθειας,

της μεθυστικής αρμονίας,

του αλώβητου Έρωτα,

του οράματος και της δίψας για ζωή...

και της χιλιόχρονης κολώνας

Που ακόμα στέκει όρθια…

Παρόλους τους τυφώνες!