Τηλέφωνο!

Απεριόριστα να μιλάμε.
Αυτό θέλω.
Όμως, δεν προτείνω
μιαν ακόμη απομόνωση
πίσω από κεραία
και σύρμα και καλώδια.
Είναι πολλά αυτά
που ανακάλυψαν
για να επιτείνουν
την απομάκρυνσή μας.
Βρήκαν ως λύση την απόσταση.
Από Καλοκαίρι σε Χειμώνα.
Και έπειτα ξεχνιόμαστε-
πάει ξεχαστήκαμε-
σε ξέχασα- με ξέχασες-
χαθήκαμε, αδερφέ!
Μην αφήσεις να νικήσει
το φερέφωνο της φωνής.
Τεχνολογικό αφιέρωμα
αλλοτρίωσης προς χαμένους.


Εγώ προτείνω
μια συνάντηση
βλέμμα με βλέμμα.
Άσε τα μηνύματα.
Είναι για τους νεκρούς.
Γράψτα σε ταφόπλακα.
Εκεί πιάνουν και τόπο.
Τ' άλλα που γράφεις σβήνονται.
Χάνονται στο κενό των συχνοτήτων.

Και η φωνή σου αλλοιώνεται
από το μικρόφωνο του
τηλεφώνου.
Ακούγεται μηχανική,
άλλου φωνή,
ξένη ολότελα,
άγνωστη,φτωχή.
Δεν έχω ούτε τη μυρωδιά σου,
όταν μεσολαβεί καλώδιο.
Δεν έχω το σχήμα του κορμιού σου.
Και αυτό το κρύο πλαστικό,
ποιον να καλύψει στην ανάγκη
της αφής;

Δεν είναι λίγη τούτη η έλλειψη.
Το άγγιγμα που λείπει
είναι το μεγάλο βάσανο,
Τούτο το μαραφέτι
επισφραγίζει
την απουσία ύπαρξης.


Εγώ τη φωνή σου τη θέλω
και στα δυο μου αυτιά:
στερεοφωνικά,
να ηχεί όπως ηχεί.
Ανθρώπινα, φυσικά αληθινή.

Μια συνάντηση δεν είναι δα και δύσκολη.
Μην την επιβεβαιώσεις και πάλι τηλεφωνικά.
Ξέρεις πού θα με βρεις.
Εκεί που συναντιόμασταν: στο πάντα.