Εμείς!

Δε μας δεσμεύεις όνειρα!
Μη χαίρεσαι.
Δεν...
Εδώ που τ' αγιάζι
δίνει σχήμα στις Ελιές
και οι πευκοβελόνες,
που άλλοτε είναι στρώμα
και που άλλοτε τρυπούν κορμιά,
έχει πάντα έναν ήλιο
που τον φοράμε
στο μέτωπο.

Δε μας δεσμεύεις το μέλλον.
Μην τρίβεις τα χέρια σου.
Δεν...
Εδώ τ' αγιάζει όλα
η αρμύρα και το παρελθόν
ξεκουράζεται σε κάθε πέτρα.
Γλύφει πάντα ένα κύμα
τα δάχτυλα μας κι ας χρειάστηκε
μ' αυτά να σμιλεύσουμε
αιώνες τώρα ακτές και ακρωτήρια.

Δε μας κλείδωσες ούτε το παρόν.
Ας φέρεις το διάολο στο τσεπάκι.
Δεν...
Εμείς έχουμε γεμάτες τις χούφτες μας
από αίμα-το αίμα μας-
και από αυτό θρεφόμαστε.
Ανακυκλώνουμε τη θέση μας,
τη ριζωμένη σε πανάρχαιες κολώνες
και με σεντόνι τους αιώνες
σκεπαζόμαστε τις νύχτες
που τ' άστρα βολτάρουν.
Ξέρουμε να τα μετράμε κιόλας.

Σε τούτον τον τόπο- κράκουρο,
χώσαμε τα πόδια βαθιά
στο σκληρό του χώμα
και δε μας πέταξαν στον Άδη
άλλοι και άλλοι,
πιο δυνατοί και πιο μεγάλοι.
Μάθαμε να μελετάμε
την αιώρα των καιρών,
να επιμένουμε ορθοί
να χαράζουμε τη μοίρα μας
με γραμμές οριζόντων,
και ας εκπνεέουν προθεσμίες.
Ας έχεις σχέδια σχεδίες σωτηρίας.
Ας έχεις δηλωμένες τις προθέσεις σου
σε κάθε παράθυρο και θύρα.
Το στενό του δρόμου,
Το βάδισμα του ποδιού,
η ανέχεια της υπομονής,
κάποια στιγμή αγία
θα σε καταχερίσει.


Δεν έχει να πάρεις τίποτα
από εμάς που δώσαμε και δίνουμε
ακόμα Ποίηση.
Εμείς...