Πριν από την Κάθαρση

Σε μια σχεδία νόμων πάνω
με πέταξαν, κουφάρι!
Γύρω μου Σκύλλες και Χάρυβδες,
πρόσωπα τεράτων ψηφισμένα,
γαλβανίζουν την οργή μου,
γιατί όσο να πεις και το κουφάρι
έχει ουσία, αφού στοιβάζεται
με πλήθος άλλα, την ώρα
που το πλεούμενο βουλιάζει.
Πιάνει, όσο νά' ναι χώρο.
Έπειτα θα ξεχειλίσει
τούτη η σχεδία
και τα κουφάρια θα πέφτουν
μάζα νεκρών στη θάλασσα
των επικίνδυνων εκτρωμάτων,
για νά'χουν να θρέφονται
τα βρυκολιασμένα στόματα.
Μα σάπια τα κουφάρια,
θες από τον ήλιο,
θες από τη ζέστη,
θα μολύνουν τα στόματα
και θα ψοφήσουν και αυτά.
Καθείς με τη σειρά του.
Δεν έχει άλλο τέλος
η αιτιώδης τούτη σχέση!
Μόνο που τα τέρατα
ελπίζουν ακόμα,
να ξεφύγουν από τον πανάρχαιο
τούτο νόμο.
Δεν έμαθαν ακόμα
πως πέρα από τη δική τους βολή,
τη δική τους Βουλή,
υπάρχει και το απρόβλεπτο,
και τούτο δεν υπολογίζεται,
παρά μόνο πριν την κάθαρση!
Πολύ αργά, μα πάντα!