Γιουρούσι!

Δεν έχει άλλο.
Το ποιηματάκι σας τέλεψε.
Λαρύγγια στένεψαν και το σάλιο στέγνωσε.
Τώρα θα μιλήσει η γροθιά, η σπάθα, το αρματολίκι.
Κρέμασα καιρό την αντοχή μου
στην μπούκα του κανονιού μου στομωμένη
και έδινα στην αμαρτία κούπες άφεση.
Τα λάβαρα τά'χα φυλάξει στην αποθήκη της εποχής
και είχα για μετάλλιο κρεμασμένο την ειρήνη.
Τώρα όμως εγώ βγαίνω στο αντάρτικο.
Φυσέκια κρέμονται μπροστά μου.
Τά'χω γκόλφι για "την ώρα την καλή".
Ακονισμένο έχω και εγώ το μαχαίρι της οργής.
Λάμπει φακός στα σκοτάδια που απλώσατε.
Λειψοί, μωροί, ανίεροι.
Κατεδαφίζατε τους ναούς του μέλλοντος
με μύθους τοξικούς.
Ρίχνατε κοσμάκη στα γλοιώδη σας απόνερα.
Τώρα οι λευκές σημαίες κατέβηκαν από τις γειτονιές.
Στήνουμε καραούλι έξω από τα Στενά σας όρια.
Βρήκαμε πέρασμα κρυφό και θα το ρίξουμε στο κλέφτικο.
Την ιστορία τότε τη φιμώσατε με τσαλακωμένες σελίδες
του εκπαιδευτικού βιβλίου σας.
Κάνατε μια έτσι και την μπουκώσατε, να μη μιλήσει.
Χάθηκε η βρώμα του Μαυροκορδάτου,
του Νέγρη, του Κωλέττη,
μέσα στα τόσα και τα τόσα γεγονότα
που μνημονεύατε και καλά,
για το ένδοξο της δόξας.
Δάνεια και πράξεις υποτέλειας
και τεμενάδες σε ξένους κόλους
και στο χέρι σας κομπολόι τη μοίρα μας.
Μα η ουσία δε διαλύεται, ανακυκλώσιμη ούσα.
Όσο στα Τζάκια κρέμονται ακόμα οι σειρές των εδράνων σας,
πάππου προς πάππου, τι πιο μεγάλη απόδειξη
πως πάλι ήρθε η ώρα για γιουρούσι;