Αρνητής υποταγής

Με το πεζοδρόμιό σου
να λοιδορεί την εγκράτειά μου,
παρευρίσκομαι, εν τω μέσω
ζήλου νηπενθούς, και μετά
πολλών βασάνων ούσα.
Πιάνω το χέρι μου
νά' χει τροχιά γροθιάς
και τροχισμένα έχω
δόντι και μάτι,
συγκερασμός στοιχείων
τωόντι.
Βέλτιστο το μέγεθος
της σκέψης μου,
χρωμάτων αποτέλεσμα,
πολλών γραμμών δε
ο στίχος μου, μα φτωχός
στο ανεπίκαιρο.
Τώρα που θα πατήσω
στο οδόστρωμα
και θα εγκατελείψω
μια δια παντός
-εξηγούμαι προς αποφυγή
παρερμηνείας-
το πεζοδρόμιο που με είχες
ταγμένο υπόδουλο,
να δω τι θα κάνεις
χωρίς την εγκράτειά μου.
Τώρα με το ζήλο μου,
αλλά χωρίς να τον ακολουθεί
το νηπενθές.
Τώρα να σε δω
και ας μου φωνάζεις
"από το πεζοδρόμιο"...
Μα στο πεζοδρόμιο
δεν κερδίζεται η ζωή.
Αυτή είναι γραμμένη στο δρόμο.
Ταγμένη, μακριά από υπόστεγα.
Και εσύ δεν έχεις το κράμα
ούτε την πάστα
του αρνητή υποταγής.