Σελήνη!

Στο ταπεινό μετερίζι
μιας αδήλωτης φωνής
καταφεύγω.
Έτσι κι αλλιώς,
άμα δεχτείς
πολλά χαστούκια,
μετά από λίγο
παύει να σε τρομοκρατεί
ο ήχος τους...
και ο πόνος
συνηθίζεται.

Πάντως το τελευταίο
ποίημα
δεν τό'χω
ακόμα
πει.
Δεν τό'χω
ακόμα
μιλήσει.
Καταφεύγω πάλι
στο
"Να μ' αγαπάς" ...
έτσι λέω πως
αρχίζει το ποίημα.
Σαν το τραγούδι
του Παύλου,
σαν απολογία
ενόχου.
Σαν τη Σελήνη
που κάποιοι
την είδανε
πλανήτη.
Μα εσύ
και εγώ
την είδαμε
με τηλεσκόπιο
καρδιάς.
Άμα θες
και πόλεμο
αρχίζω
για χάρη της,
να μείνει
στο μύθο μας
πιστή.
Εκείνη
η αυγουστιάτικη
Σελήνη
κάλυψε
τις αγκαλιές μας.
Στο ασημένιο της
σεντόνι σκεπαστήκαμε
και παίξαμε κρυφτό
με τον κόσμο όλο.

Εμένα πάνω
από το μετερίζι μου
της αδήλωτης φωνής
Στέκει πάντα
μια τέτοια
Σελήνη.