Να με φοβάστε!

Μη μου σφυρίζεις αμέριμνα.
Δεν είμαι εγώ παιδί
που μεγάλωσες με νανουρίσματα.
Η πόρνη περίμενε πελάτη
στα σκαλοπάτια μου
και ο πιτσιρικάς της γειτονιάς
τρυπιόταν μεσημέρι
μπρος στα μάτια μου.
Με μεγάλωσες μακριά
από μενεξεδένια παραμύθια,
με ιππότες και άρχοντες
και όμορφες κοιμωμένες.

Ανάμεσα στα μπετόν με ξωπέταξες.
Στου κόσμου σου τα χαλάσματα.
Το γκρίζο τους τοπίο
για χρώμα μού' δειξες.
Τη σαπίλα σου για οσμή
έμαθαν τα ρουθούνια μου.
Τα μάτια μου για εικόνα
έχουν μόνο το σκυμμένο σου κεφάλι
πάνω από τη ζωούλα σου.
Φουκαράδες, μπατιροχλιδάτοι,
πατέρα μου και μάνα.

Έτσι με μεγαλώσατε.
Με δανεικά συνθήματα
του Πολυτεχνείου σας.
Που τα βλέπω
από την plasma οθονούλα σας.
Στις γυαλισμένες πιστωτικές σας
βλέπω τα μούτρα σας.
Στο ακριβό σας αυτοκίνητο
τις προσδοκίες σας
για μια ήσυχη ημέρα.

Με φυγαδεύσατε από την αθωότητα.
Και ήταν η νύχτα σας που με σκότωσε,
πάνω στα σατέν σεντόνια σας.
Σε ρετιρέ με κλείσατε
τριγύρω, χωρίς ανάσα από πεύκο
και λίγο ήλιο.
Και ως πρώτο μάθημα
πήρα το "ο κόσμος είναι κακός".
Μα το κατάλαβα νωρίς
το "ο κόσμος είστε εσείς".
Χα!

Σίγουροι ότι το μέλλον μου
ανήκει στο Μεγάλο Αδερφό,
καμιά αντίσταση
δεν είδα στο χέρι σας.
Με αυτό το ίδιο
τον αναρτήσατε σε κολόνες
για να με προστατέψετε.
Χα!

Τώρα εγώ σηκώνω λοστούς
και σπάω τα έργα σας.
Τώρα με μαντρώνετε στους δρόμους
που δεν τολμάτε να περπατήσετε.
Τώρα σας πετώ μολότoφ και πέτρες
και εσείς το παλιόπαιδό σας με πετούμενο
της πολιτσίας σας επιτηρείτε.
Χα!

Τούτο το ξύπνημά μου
το βρίσκετε άγριο και αψύ.
Ίσως γιατί ποτέ μου
δε μύρισα λεβάντα, φασκόμηλο και βασιλικό.
Τούτη την οργή μου στα παράθυρα της τιβί σας
ξορκίζεται γιομάτοι απορία.
Που τόσα όνειρα είχατε για μένα.
Που μασούρι κάνατε τα χαρτονομίσματα
για σπουδές και άλλα τέτοια συνταρακτικά.
Χα!

Εγώ ψάχνω απλώς
την καταργημένη μου ελπίδα .
Σίγουρος πως στο τέλος θα καώ
από το φυτίλι της ψυχής μου,
που στείρα τη νιώθω και φλεγόμενη.
Ιδού η βάτος σας, ιδού που χαντακώνω
σε πεζούλι πλακόστρωτο την περηφάνια σας.
Και γραμμένους σας έχω με το σπρέι μου.
Γιατί δεν έχω σύνορα.
Στους απόκληρους ήδη ανήκω.
Χα και πάλι Χα!
Να με φοβάστε μόνο...