Και όσο πάει...

Και είδα την Αθήνα πάλι
σαν τουρίστας.
Με τις χάρες της απλωμένες,
περιβόλια ολόκληρα,
με διάσπαρτα τα μάρμαρα
και τα σκουπίδια να φιλούν γωνίες
και φωνές από πλανόδιους
και θορύβους από εξατμίσεις
ν' ατμίζουν τον ουρανό σε
γαλάζιο και γκρίζο.
Βγήκα και έκανα μια βόλτα.

Με αλμυρή γεύση στο στόμα
κοίταξα από τα τείχη ψηλά
τη θάλασσα και το μπετόν
να στέκουν στη θέση τους.
Έσκυψα και παρελθόν ατένισα.
Άγγιξα σύννεφα και με τη χούφτα
έπιασα βροχή το παλιό.
Και πήρα το δρόμο να κατηφορίζω.
Μέσα από ψίθυρους που μου ακόνιζαν
το νου με φράσεις, όπως
"ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος".
Δεν ανησύχησα.
Σε άνδρες αναφερόταν.
Και εγώ παρόλο το κακό της,
τούτη τη γη δεν τη βλέπω για τάφο.
Εγώ βγήκα και έκανα μια βόλτα.

Με ανάκατες τις μυρουδιές της από μπαχάρια,
στην αγορά κρέατα απλωμένα δω και κει,
με το δέρμα από πατούμενα να γαργαλά
τη μύτη μου και η φούντα του τσολιά,
μπροστά από κάποιον ανώνυμο,
να μου βγάζει μάτι και γέλιο...
Εγώ τη λατρεύω και πάλι την περπάτησα...
Εδώ κάθισα και έφαγα
σε δείπνο με πετσέτες υφασμάτινες
και κολωνάτα ποτήρια
τη ζωή μου ολάκαιρη.
Την ξέρω τούτη τη γη.
Μα πάλι έκανα μια βόλτα.

Κάθε αφίσα της και τοίχος
με γνωρίζουν και με κλείνουν μέσα τους.
Κάθε ταμπέλα και σήμανσή της
μου δείχνουν το δρόμο στα στενοσόκακα
και στις λεωφόρους,
που επιμένουν να μου χτίζουν εδώ
πετραδάκι πετραδάκι
με αυστηρή αστυνόμευση το μέλλον μου.
Το ξέρω θα ξαναβολτάρω.

Τούτη η πόλη έχει ακόμα
δρόμους και δρόμους.
Που ακόμα δεν τους έχω
σφίξει το χέρι.
Και αφού μου αρέσουν οι χειραψίες,
οι αγκαλιές και τα φιλιά,
εγώ πάλι - το ξέρω- θα ξαναβγώ.
Και με απλωμένα τα χέρια
θα στροβιλίζω τον εαυτό μου
στα πλακόστρωτά της,
κλέβοντας φιγούρες
από ζε'ι'μπέκικο,
και όσο πάει...