Ευτυχία; Ευτυχώς, εγώ...

Πλημμυρίδα σκέψεων.
Στα πόδια του παρόντος
εναποθέτω στιγμές.
Μακριά εγώ από
ψευδεπίγραφες ελπίδες.
Δεν φοβάμαι.
Ποτέ δε φοβήθηκα
το διαλυτικό της εποχής.
Ξύνω το νύχι στον τοίχο
της ζωής μου.
Ματώνει, δε ματώνω!
Να γράψω μια μικρούλα φράση.
Κάτσε, δυο λεπτά θα πάρει μόνο.
Να κραυγάζει, να ορέγεται.
Περιπέτειες με συναίσθημα.
Τό' χα συνήθειο από μικρή.
Να φτιάχνω με τα χέρια σκιές
στους τοίχους.
Άναβα τη λάμπα
στο δωμάτιο με τις ώρες
για να χτυπά τη σκιά μου
στον τοίχο σαν ήχος σιωπής.
Τώρα έμαθα να γράφω.
Τώρα έπαψα να παίζω με σκιές.
Τότε με τα χέρια μου έφτιαχνα σκιές.
Τώρα φτερουγίζει και η καρδιά.
Όχι τα χέρια μόνο.

Τέλειωσα.
Είδες δεν καθυστέρησα.
Στάσου και κοίταξε.
Α, τη λέξη "ευτυχία" κοιτάς;
Εγώ την ευτυχία την απέφευγα
πάντα μου...
Ευτυχώς!