Ψυχή μου, καρφιτσωμένη στ’ άστρα...

Ανασεμιά μου μη μου βαλαντώνεις.

Χρόνια σού πλένω μπουγάδα ασπρόρουχα.

Στα σιδερώνω, στα κρατώ ατσαλάκωτα.

Νά’ χεις, για το τέλος, να φορέσεις καλά ρούχα.

Τόσον καιρό σ’ έντυνα με μαύρα πέπλα.

Χόρευα με δαίμονες ξαμολημένους σε στενά περάσματα.

Έπινα αίμα, κατάπινα δάκρυα, γέμιζα ώρες.

Λίγο μένει και θα βάλεις τα λινά σου.

Θα δω τα χέρια μου μια φορά στεγνά.

Θα πετάξω σίδερο και θα στα βάλω.

Θα σε δω να φοράς τα καλά σου.

Τα πέπλα θα σπείρω χίλια κομμάτια ολούθε.

Θα χορεύω με αγγέλους σε απέραντους δρόμους.

Θα πίνω και θα πίνω νέκταρ και χαμόγελα.

Χωρίς ο χρόνος νά’χει ώρες να μετρώ.

Το ρολόι θα τό’χω πια πετάξει.

Δε θά’χω να με νοιάζει το παρόν.

Στο παρελθόν και εγώ μαζί με την πληθώρα τόσων άλλων.

Τίποτα πίσω μου.

Τίποτα μπρος μου.

Άμμος και εγώ στην αλμύρα του κόσμου.

Νεφέλωμα πάνω στον καμβά της νύχτας...

Τι πιο όμορφο να σε βλέπω Ψυχή μου,

καρφιτσωμένη στ’ άστρα;