ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ...

...
σβήνω, γράφω...
πάνω σε οθόνη...
Δικό σου θέλω νά' ναι αυτό,
όπως και τ' άλλα.
Μα δε βρίσκω λέξεις.
Συλλαβίζω και μετά...
ξανασβήνω.
Καμιά φορά ό,τι νιώθω δε χωρά πουθενά και δε στο λέω, μην τρομάξεις.
Καμιά φορά παρηγοριέμαι, επειδή πατάς στον πλανήτη.
Καμιά φορά δε βγαίνει ο ήλιος για μέρες και νάτος, όταν έρχεσαι.
Καμιά φορά γελώ για να μην κλάψεις, αφού η λύπη δε θέλω να σε βρίσκει.
Καμιά φορά ο πόνος μού θυμίζει ότι ζεις και αυτό με ανακουφίζει.
Καμιά φορά σε χα'ι'δεύω, για να μου θυμίζω τι ποτέ δεν είχα ως τώρα.
Καμιά φορά η ματιά μου παίζει το παιδί στα βήματά σου, αλλά στο κρύβω.
Καμιά φορά σου μιλώ, και ας είσαι χιλιόμετρα μακριά, γιατί ξέρω πως μ' ακούς.
Καμιά φορά γυρίζω και αγγίζω τα πράγματά σου και έτσι συνθέτω τη μορφή σου.
Και όλα τούτα απόψε..
Έτσι...
Χωρίς λόγο...