Έξω από την Ουσία.

Eίναι οι μέρες τέτοιες
που την πόλη δε θέλω να την ξέρω.
Έχει μια τζούρα από δακρυγόνο.
Μια δόση από χακί στολή και μπλε σκούρο,
σαν το λίγο πριν αυτό της κηδείας.
Κάτι από «γένος βλαμμένων οκλαδόν».
Και μια αδιόρατη παράνοια.
Κρυμμένη βαθιά σε τσέπες, τσεπάκια,
τσάντες και τσαντούλες.

Α, να μην ξεχάσω να πάρω την ομπρέλα μου.
Αυτές τις μέρες.
Που θα βρέξει πάλι ίλιγγο.
Πάλι χειροπέδες και μπότες.
Πάλι Εξουσία.
Πάλι που παράταση
θα πάρει το:
«εσύ από εδώ
και εγώ από εκεί».

Και έτσι που χωριζόμαστε σε στρατόπεδα
Ανηλίκων και Παίδων
θα γευματίζουμε ο ένας τη σάρκα
και τη σκέψη του άλλου.
Εγώ θα σταματήσω.
Δεν πεινώ πια.
Διψώ!

Ν΄ακολουθήσω το βηματισμό σας μ’ ενοχλεί.
Στο κάτω κάτω, το παιχνίδι αυτό
Κρατάει αιώνες.
Την εξουσία πάντα τη χλεύαζα.
Την έβλεπα με την ετυμολογία
έξω από την Ουσία.

Και εγώ αυτήν την ευλογημένη ψάχνω,
40 τόσα χρόνια,
περπατώντας μέσα από καμμένους
και καημένους,
και λάβαρα
και παράτες
και παρελάσεις
και κράνη άσπρα,
και θώρακες,
και ασπίδες διαφανείς,
και γκλοπ
και πάνοπλα παιδάκια
που μαστούρα έχουν την πυγμή.

Εγώ θα βάλω το μόνο πουκάμισο που έχω.
Παλιό τριμμένο, μα γαλάζιο.
Που αντέχει ακόμα.
Ας το έχω ποτίσει παράπονο.
Με ανεύρεση Ουσίας.
Το αγαπώ, γιατί δεν έχει ούτε μια τσέπη.
Να βάλω μέσα βόλεμα.