Βλέπεις, επιμένω.
Να φορτώνω τις μέρες μου
με κόκκαλα δικών μου.
Να θυμάμαι πώς ήταν
και πως πια δεν είναι.
Να περιμένω σε ύπνο
να δω τη φιγούρα τους.
Να κρύβομαι στο σκοτάδι
και να τάζω στον πόνο εκδίκηση.
Να μιλώ με τις σκιές που αντανακλούν
στο παράθυρο του σπιτιού μου.
Να βάζω στις φωτογραφίες τους
παντοτινό χαμόγελο.
Να βάζω το κλειδί της πόρτας
κάτω από το πατάκι,
για να το βρουν και νά'ρχονται.
Να πίνω και να πίνω
για να μπορώ
πιο εύκολα να τους θυμάμαι.
Να πίνω και να πίνω
για νά'χει άλλοθι το κλάμα μου.
Νά'χω και εγώ την επομένη
σοβαρή δικαιολογία
πως μετέτρεψα το θρήνο τους
άλλη μια φορά σε κέφι.
Με κλαρίνα και ντέφια.
Με λυγμούς και κρασοκατάνυξη.
Επιμένω να θυμάμαι.
Κάπου ανάμεσα
στα στενά των οδών
Ονείρου και Μνήμης
πάλι χτες ... χάθηκα!
4 σχόλια:
Δεν πειράζει τουλάχιστον πέρασες καλά...δεν είναι κακό να θυμάσαι όσους έχουν φύγει το κακό είναι να τους ξεχνάς...
Όσοι σ'αγαπούν είναι δίπλα σου νόμίζω πως το ξέρεις αυτό!!!
Σε φιλώ γλυκά κίρκη μου.
τι είπε τελευταία η ΑνωΡά7;
σκέψου το..
Φιλί
[κι άλλη μια φορά, ευχαριστώ για την ιδέα που γέμισε την ψυχή μου με κλαρίνου φως...]
Τους έχεις φυλαγμένους στην καρδιά και αυτό θα τους κρατά πάντα ζωντανούς !
Δεν υπάρχει άλλη λύση από την μνήμη !!
Γλυκό ξημέρωμα
*Ανωρά 7,
Ναι καλέ, δεν πειράζει
κάπου -κάπου να θυμόμαστε!
Τους άλλους και ας μην είναι εδώ!
Σε φιλώ και εγώ γλυκά.
*Χάρις μου,
Όσο για το κλαρίνο...το έβλεπα να γίνεται σκουλαρίκι και να το φοράς!
Φιλί
*Σταλαγματιά μου,
Τους δικούς μας τους κρατάμε ζωντανούς και ας έφυγαν, γιατί μόνο αυτό μας μένει. Δίκοπο μαχαίρι η μνήμη όμως...
Μια καλημέρα
Δημοσίευση σχολίου