Πού κοιτάς;

Τό'δες απόψε;
Έχει αρχίσει
να παίρνει πάλι
το σχήμα του.
Να φαίνεται
ότι αυτό είναι.
Όχι άλλο.
Ολόκληρο.
Όχι μισακό.
Ούτε χλωμό,
παραδομένο
στο σύννεφο.
Καθαρό πάλι.
Χωρίς μουντάδα.
Να ξεχωρίζουν
οι κοιλάδες.
Οι λάκκοι του.
Οι χαράδρες του.
Τα μάτια του.
Το χαμόγελό του.

Τό'δες απόψε;
Σήκωσες το βλέμμα;
Το κοίταξες;
Επιτέλους
αναρωτήθηκες,
γιατί έλειπε
απ' το στερέωμά σου;
Έψαξες πού
ήταν άφαντο
τις ώρες του ύπνου;
Σε ποιους υπονόμους
σερνόταν πάλι;
Σε ποια λασπόνερα
καθρεπτιζόταν;

Πού κοιτάς καλέ;

Το φεγγάρι;

Μα τι λες;

Για το πρόσωπό μου σου μιλούσα!