ΦΟΒΑΜΑΙ!

Όταν ήμουν παιδί δεν ένιωθα φόβο.Γελούσα και με τον πόνο ακόμα. Είχα δει πόλεμο και θάνατο και όμως τους έβγαζα τη γλώσσα! Τώρα, μετά από χρόνια και με αφημένα τα 40 μου πίσω, άρχισα να αγαπώ πραγματικά, χωρίς ζήλιες και γκρίνιες και μαλώματα. Χωρίς το αίσθημα της κτήσης, της κατάκτησης και της ιδιοκτησίας. Χωρίς να νιώθω ότι άνθρωπος ή ό,τι άλλο, μου ανήκει. Έβγαλα από το λεξικό του μυαλού τις κτητικές αντωνυμίες "μου" και "δικό μου".
Αλλά όρκο παίρνω πως πάντα κοντά στα μεσάνυχτα - πώς πάντα γύρω στις 12 πμ, ανεξήγητο και άλυτο μυστήριο παραμένει για μένα - μνήμες και θύμησες ζωντανεύουν μέσα στο δωμάτιο που ποτέ δεν ανοίγω τα παραθυρόφυλλά του τη μέρα, παρά μόνο τη νύχτα, και στήνουν γύρω μου τρελό χορό.
Παρανοώ! Γυρίζουν γύρω μου το ποδήλατο που είχα κάποτε και μου το πέταξαν μπαμπάς και μαμά, γιατί - λέει - μεγάλωσα. Και το πρώτο ραδιοφωνάκι που είχα αγοράσει με οικονομίες μηνών και που το έριξε από το κομοδίνο η αδερφή .. και πάει! Και απλώνεται μέσα στο δωμάτιο στο κέντρο της Αθήνας τώρα ένα άρωμα που άφηνε έξω από το δωμάτιο που κοιμόμουν ένα ξωτικό δένδρο από το οποίο κρέμονταν ανάποδα τεράστια κρίνα! Και ο παπαγάλος που είχα και του μάθαινα λεξούλες πεταρίζει μέσα σε αυτό και ο σκύλος της αυλής ο Ταρζάν μού κουνά πάλι την ουρά του και ας έχει πεθάνει από γηρατειά 30 χρόνια τώρα. Η κουρτίνα με το πράσινο χρώμα που είχα στο δωμάτιο που διάβαζα, όταν ήμουν μικρή, και που είχε πάνω παραδεισένεια πουλιά, ανεμίζει πάλι γύρω μου μαζί με το κουκλάκι που μου είχε στείλει η αγαπημένη θεία από την Ελλάδα μέσα σε μια βαλίτσα στην καρδιά της Αφρικής και που τώρα κάθεται στο γραφείο και με κοιτάζει.
Το μόνο που φοβάμαι πια είναι μην τα λησμονήσω κάποια στιγμή όλα αυτά, μην τα χάσω και τα ξεχάσω! Απόκτησα τώρα κοντά ένα φόβο ανόητο και τοξικό για τη σκέψη μου. Μια βλέννα φόβο που σακατεύει καρδιά και νεύρα και με θυμώνει. Μα πάνω από όλα φοβάμαι να μη σβήσει η εικόνα του ανθρώπου που αγαπώ, το χαμόγελό του, η ματιά του. Φοβάμαι μη και δε θυμάμαι αύριο - μεθαύριο σε ποιο πόδι έχει μιαν ελίτσα, το χρώμα των ματιών του, το άρωμα του κορμιού του, τη ζέστη της αγκαλιάς του που βράδια πολλά μέχρι τώρα με νανούρισε, το γάργαρο γέλιο του, το δάκρυ του που είδα πρόσφατα να κυλά, το γλυκό ξύπνημα που μου κάνει, όταν τυχαίνει να είναι εδώ, τη μυρωδιά στα ρούχα του, τη γεύση του φιλιού του...
Τώρα ανακαλύπτω, παραδομένη για ακόμα μια νύχτα, πόσα πράγματα εμπεριέχει αυτός ο φόβος και τούτος είναι πια ό,τι μου ανήκει! Είναι ό,τι έχω. Ό,τι πραγματικά μου ανήκει. Και αυτός είναι εξ' ολοκλήρου δικός ΜΟΥ!