Τα μάτια του Ρα...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΡΑ ...γέννησαν άλλο ένα blog,
το "Σαν τατουάζ"!
Το νέο blog είναι όμως για γερά νεύρα! Δηλαδή:
http://like-tatoo.blogspot.com/

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

ΦΥΓΑΜΕ!


Λέω να φύγουμε. Να την κάνουμε μακριά από εδώ. Τούτος ο τόπος δε μας χωρά! Γέμισε ασχήμια που μας τη φόρτωσαν κάτι μούτσοι που το' παίξαν καπεταναίοι. Το λοιπόν, αφού χαλαρώσουμε τα σκοινιά και κόψουμε τους κάβους του χειμώνα, που μας κρατούν δεμένους, να φουσκώσουμε τα πανιά με τις δικές μας ανάσες και γοργά το καραβάκι μας θ' αρχίσει να σκίζει το κύμα το αιγαιοπελαγίτικο. Τούτο το καραβάκι είναι μικρό, μα μαγικό. Όλοι οι καλοί χωρούν και είναι λίγοι, δεν περισσεύουν,μα την πίστη του Σεβάχ του Θαλασσινού!
Να περιπλανηθούμε, αλλά δε θα πλανηθούμε. Θα βρεθούμε σε πρωτοφανέρωτα νησάκια, που δεν τα βάζει ο νους τ' Ανθρώπου και δεν τα έχει στιγματίσει κανένας ναυτικός χάρτης. Με πυξίδα τη δημιουργία και πρίμα τον καιρό της νιότης μας που, είτε την έχουμε μπροστά μας είτε την αφήσαμε πίσω μας, -αδιάφορο- εμείς θ' αρμενίζουμε έτσι και αλλιώς. Κουπιά τα χέρια μας. Με συντροφιά τ' άστρα του ουρανού τις νυχτιές και τη μέρα γλαρόνια και δελφίνια. Να λέμε τραγούδια για τα σύννεφα που αφήσαμε πίσω, για βροχές που δε μας άφηναν να χαρούμε τον ήλιο τον ηλιάτορα, ακόμα και για την οσμή του κάρβουνου και της μαυρίλας που κάποτε τρύπησε τα ρουθούνια μας,... εμείς θα τραγουδάμε.
Και έπειτα σε παραλίες που θα θυμίζουν Κυκλάδες και Επτάνησα, θα ξαπλώνουμε και μέσα από τα δάχτυλά μας θα φυλλομετρούμε την άμμο. Έτσι να τραβάμε κατά τον ήλιο πάντα. Έτσι να παιχνιδίζουμε, ξεγελώντας τον πόνο, που καθένας σούρει πίσω του, σα βάρκα μισομπαταρισμένη.
Μετά απ' το κατάστρωμα ν' αμολάμε μπουλούκι χαρταετούς να ξορκίσουμε τα "δήθεν" και τα "αλλά", τα "ίσως" και τα "όχι" της ζωής μας. Όσα δεχτήκαμε και όσα δώσαμε. Χωρίς να το θέλουμε.
Και θά'χουμε πρίμα τον καιρό και στ' αλλάγματα! Να κιθαρίζουμε αντάμα με τους ανέμους και θα προσπερνάμε, βγάζοντας γλώσσα, σκοπέλους και υφάλους. Και θα τρυπάμε τη γυαλάδα της θάλασσας από την πρύμνη και την πλώρη, σαν παλιόπαιδα, ψάχνοντας θησαυρούς στον πάτο της, που δεν ακούμπησε χέρι πειρατή, δάκτυλο κουρσάρου.


"Πιάσε εσύ το τιμόνι.
Φόρα εσύ το τρύπιο ψαθί...και πώς σου πάει!
Κράτα εσύ το μονοκυάλι στα μάτια.
Ξάπλωσε εσύ στην αιώρα.
Αμόλα εσύ τα πανιά.
Βύρα τις Άγκυρες....καπετάνιοοο!
ΦΥΓΑΜΕΕΕ!"


(Υ.Γ. Ευχαριστώ σε Άθεε, φίλτατε, για τη φωτογραφία!)

14 σχόλια:

ΑνωΡά7 είπε...

ΕΝΤΑΞΕΙ ΛΟΙΠΟΝ...

Είμαι έτοιμη ΠΑΜΕΕΕΕ;;;;;



Φιλί

Aristodimos είπε...

Αντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε
και τους βαρέθηκα,
δεν τους μπορώ
να ξενυχτίσουμε και να μεθύσουμε
να τους ξεχάσουμε όλους εδώ
...

Εσυ το ξέρεις καλά " Κιρκη " ... πλανεύτρα η θάλασσα.

Μα πάντα θα είναι η επίσημη αγαπημένη μου


Αρης

Άθεος είπε...

Ωραίο ταξιδάκι θα κάνουμε, αλλά να ξέρετε η βάρκα είναι δανεική, Κίρκη μου.
Τη δανείστηκα από τη Φαίδρα και έτσι και πάρει χαμπάρι ότι αντί για ψάρεμα σας την έδωσα να πάτε κρουαζιέρα στα νησιά… ποιος την ακούει!
Τώρα κατάλαβες γιατί σε κείνο το σχόλιό της σου έγραψε «ΓάΡγαΡο νεΡό και μέσα του καΡάβι η φωτογΡαφία σου»….
Να γιατί εκεί βρήκε όλο το νόημα των στίχων της ανάρτησής σου!

ΚΙΡΚΗ είπε...

* ΑνώΡα7,
Εντάξει λέει;Μέσα και με χίλια! Παίρνω και φωτογραφική μηχανή μαζί μου,δυο βρακιά, δυο μπλούζες μακό, ένα παντελόνι και φύγαμεεε!Στο Μικρολίμανο την έχω αραγμένη την παλιόβαρκα. Μάζεψε όσα μπορείς και δρόμο!Α, έβαλα και κάτι αναμνήσεις μου σε ένα μουσταρδί σάκο και λέω, να τις πάρω μαζί. Πειράζει;
Φιλί

*ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΕ,
καλέ μου φίλε, την ξέρω την αγάπη σου για τη θάλασσα! Ένα βράδυ ξημερώθηκα για να διαβάσω όλα όσα έχεις γράψει!
Φιλιά πολλά

*ΑΘΕΕ, φίλτατε,
η Φαίδρα μας δε νομίζω να μας θυμώσει!Με τα κείμενά της εξάλλου έχω πάει άπειρες βόλτες όλες τις νύχτες, από τότε που τη συνάντησα!
Αλλά επί τη ευκαιρία θα πω και σ' εκείνη ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τη βαρκούλα!
Φιλιά και αγκαλιά

Σταλαγματιά είπε...

Σε ποιον να μιλήσω, αλήθεια να πω
τα μάτια να κλείσω, να ονειρευτώ.

Ανώνυμο θύμα κρυφής μηχανής,
εκπέμπω ένα σήμα, μ’ ακούει κανείς;

Έχω τόσο κουραστεί να μοιράζομαι
και μετά να την πληρώνω εγώ,
σ’ ένα κόσμο εχθρικό κομματιάζομαι,
για τους άλλους πάντα αιμορραγώ, θα εκραγώ.

Σε κάθε μου βήμα και ένα γιατί,
κακότεχνο ποίημα αυτή η ζωή.

Πώς να σ’ αγκαλιάσω χωρίς να σκεφτώ
πως κάτι θα χάσω, πως θα προδοθώ.

Έχω τόσο κουραστεί...

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ετοιμη...
παμε...
γιατι αλλο δεν τους μπορω τους μουτσους που την ειδανε καπετανιοι...
παμε και σιγουρα με θεληση και λιγο τυχη θα τα καταφερουμε τα κυμματα...

πολυ καλο μαγισσουλα μου!
τα νεραιδενια μου φιλια!!!

Ανώνυμος είπε...

Αρκεί να κόψουμε σκοινιά... και αυτό πονάει μερικές φορές... αλλά το ταξίδι υπόσχεται πολλά!

Ταξιδιάρικη Καλημέρα

ναδα.- είπε...

Αχ! Γλυκιά Κίρκη :)
Μιας και εδώ σου έχουν αφήσει τραγούδια και ποιήματα,θα σου αφήσω ενός αγαπημένου ποιητή ένα στίχο.

Του ναυτικού το πιο δύσκολο ταξίδι
το κυβερνάν του μαγκελανου οι παπαγάλοι.
:)

Φαίδρα Φις είπε...

"να μη μιλάμε αν είναι η νύχτα σκοτεινή
να τραγουδάμε για το φως..."

πολύ πολύ όμορφο
πεζοποιητικό αρμένισμα...

ωραίος ούριος άνεμος...

φιλάκι

Να Το Σκεφτώ λίγο; είπε...

Να κι οι παπαγάλοι ξεφύτρωσαν!!!
Κίρκη μου, είμαι Πανέτοιμη!!!
Πότε Αναχωρούμε;;;;;

λιμανάκι είπε...

ΦΥΓΑΜΕ!

Χωρίς δεύτερες σκέψεις!

Άθεος είπε...

Το ξωτικό της Λάσπης άλλαξε λούκ;
...τρελάρα... έτσι θα τρομάξεις και τον Ποσειδώνα!

Να Το Σκεφτώ λίγο; είπε...

To Ποσειδώνα;;;Χαχαχα, τί κάνης
Αθεο Τερατάκι;Φιάχνης Φραπέ;χαχαχα!!!..

ΚΙΡΚΗ είπε...

Φίλοι μου καλοί και αγαπημένοι!Μου λείψατε! Τώρα όμως, πάλι γύρισα και σας ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου που ήσαστε εδώ, στο "σπίτι" μου...

Σας φιλώ όλους και έναν έναν ξεχωριστά