Ανακάλυψα το Ρο του νεΡού στο όνομά σου...

ΝεΡό μου διάφανο...
Λέξεις πεΡιττοσύλλαβες
τΡέχουν χείμαΡΡος
σε σχήμα καταΡΡάκτη
που Ρέει,
ασυγκΡάτητος πάνω σου.

ΓάΡγαΡο νεΡό και μέσα του καΡάβι
η φωτογΡαφία σου,
με γΡάφημα σε μοΡφή λατΡείας
πΡοσκυνώ την ενέΡγεια
στο δικό σου πΡόσωπο.

ΣυΡΡαφώ στο δέΡμα μου το όνομά σου,
σκαλίζωντας το Ρο,
πάλι και ξανά στην ξέΡα μου,
πΡωτόγνωΡη ηδονή
στη μοίΡα της ύπαΡξής μου.

Το Ρο σφηνώθηκε
μπΡοστά μου δΡώμενο,
γΡάμμα Ροής,
Ρήμα μιας μόνο Ρίμας,
σα Ρίγανη σε ποίημα του Ρίτσου.

Επιτέλους βΡήκα τη μετάφΡασή σου.
Με της φύσης το "θΡώσκω",
στο πεΡπάτημα του χΡόνου
θα σε αναγνωΡίζω στο πέΡα
και έτσι από τούδε θα σε πΡοσφωνώ,

αφιεΡωμένος άνθΡωπος εγώ σε σένα,


ΌΝΕΙΡΟ ΜΟΥ! ΈΡωτά μου...

Υ.Γ. Είχε δίκιο ο Ελύτης για τα Ρο του...