Eίπαμε σιγά-σιγά!
Να μη συνωστίζονται
τόσο απότομα
όλες οι σιωπές μαζί.
Να’ χει να βρει το χώρο του
το γέλιο.
Να’ χει να πει κάτι και η λέξη.
Να’ χει και μέρος να πατήσει πόδι
το παράπονο.
Eίπαμε σιγά-σιγά!
Μη συνωστίζονται όλες οι σιωπές μαζί.
Ν’ ακουστεί και μια ένσταση
για το οδοιπορικό της παύσης.
Να τραυματιστεί το κενό με συλλαβές και φράσεις.
Τι; Δεν ακούω και πάλι τίποτα.
Μόνο ένα τικ- τακ από τ’ αριστερά.
Θα’ ναι το παλιό με τους δείχτες ρολόι.
Που μετρά την παράνοια σε καντάρια.
Γιατί οι σιωπές ακόμα επιμένουν να συνωστίζονται,
παρά τα χίλια μύρια βουβά μου παρακάλια.
Τις παλιές μονάδες μέτρησης δεν τις έμαθα ποτέ.
Και ας με τιμώρησε ο δάσκαλος….
Παρακαλώ, για τελευτή φορά:
Μη συνωστίζεστε όλες μαζί σιωπές
ανθρώπων που κάποτε αγάπησα πολύ…
2 σχόλια:
Και δασκάλα και ποιήτρια, μα πάνω απ'όλα άνθρωπος!
Στην παλιά μου μαθήτρια και νυν συνάδελφο απαντώ:τούτα τα γραψίματα είναι αδέξια, καταδικασμένα εκ των προτέρων! Όμως λέω και τ' άλλο: με τιμά η παρουσία σου στο χώρο τούτο!
Σ'ευχαριστώ και προσδοκώ ξανά την επίσκεψή σου!!!
Δημοσίευση σχολίου