...Ώρες απαγορευμένες...

Μέσα στην πόλη,
ώρες απαγορευμένες,
πως σ' αρέσει ν' αποκτάς,
τριγυρνώντας...
σε δαίδαλα κρυφά μονοπατάκια,
χωρίς τ' αγαπημένο μαύρο φόρεμα,
χωρίς τα μαύρα σου γοβάκια,
χωρίς τ' αδηφάγα μάτια,
χωρίς μικρά παιδάκια
να παίζουν στις ακριές.

Ντυμένη στο τζιν,
που παίρνει, καιρό
τώρα, να ξεθωριάζει.
Με το μπλουζάκι το μακό.
Με την τραγιάσκα,
φορεμένη στραβά...

Και...

Μες το Μισοσκόταδο για σύμμαχο
- είναιταλέντο-
με ένα φακό να κυνηγάς
να συλλάβεις την πληγή,
να υφαίνεις στιγμές ελευθερίας.
Μόνη και μ' άλλους νοητά...
Ν' ακούς τα βήματά σου μαγικά,
στον ήχο μοιρασμένα,
σε μεριές-μεριές!

Μόλις διάβασα...
ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ!