ΘΑ ΦΥΓΩ…

«Λένε θα φύγω… λίγο πιο μακριά από τούτον τον τόπο που πολλοί τον αγαπούν.

Λέω πως θα πάω σε τόπους άλλους, λιγότερο πληγωμένους από μνήμες και εικόνες και ήχους που πονάνε την ψυχή και το μυαλό.

Λέω να μετοικίσω σε τόπους γεμάτους

από τη γλύκα της θάλασσας και ας είναι αλμυρή,

από λουλούδια και βότανα και μυρωδικά

και δάση από πλατάνια και ελιές και λεμονιές...

Λέω θα ταξιδέψω σε μέρη γεμάτα:

Από ανθρώπους που θα χαμογελούν και δε θα κλαίνε.

Από παιδιά που δε θα τα κακοποιούν, δε θα τα πουλούν, δε θα τα εγκαταλείπουν.

Από ζώα που δε θα κινδυνεύουν από βόλι κυνηγού, από αιχμαλωσία.

Από δέντρα που δε θα τρέμουν μη και τα κόψουν για να «φυτέψουν» μπετά.

Από αέρα που θα’ χει το οξυγόνο του.

Από νερά καθάρια, γάργαρα, αμόλυντα.

Από νέους ατρύπητους με δόση θανάτου.

Από γέρους που δε θα πεθαίνουν πιο γρήγορα από μοναξιά.

Από γυναίκες που δε θα είναι αντικείμενα ικανοποίησης και σαδισμού.

Από άνδρες που θα’ χουν συναίσθηση ζωής και όχι θανάτου.

Από λαούς που δε θα πεθαίνουν για ψωμί και για πόλεμο.

Από αρχηγούς κρατών που δε θα' ναι εμπόλεμοι στη σκέψη,

στους θεούς που προσκυνούν,

στο συμφέρον που λατρεύουν.
Που δε θα' ναι καθόλου αρχηγοί.

Θα φύγω…

για εκεί που θα μ’ αγαπούν, γιατί με αγαπάνε,

για εκεί που η σκέψη θα γίνεται πράξη,

για εκεί που το παράπονο δε θα’ χει θέση,

για εκεί που ο θυμός δε θα’ χει τόπο,

για εκεί που ο πόνος δε θα’ χει λόγο,

για εκεί που η μοίρα δε θα’ χει τύχη…

δε θα πάρω

ούτε μαντίλι αποχαιρετισμού,

ούτε ρούχα,

ούτε βαλίτσα,

ούτε χρήματα,

ούτε εισιτήριο…

Χτες έμαθα πως ετοιμάζω ταξίδι...»

Επισήμανση: Το σημείωμα τούτο το βρήκα πεταμένο σε σκουπιδοτενεκέ, σε πτέρυγα καρκινοπαθών, σε νοσοκομείο στις 3 προχτές τα ξημερώματα. Και έμαθα πως η 25χρονη ήδη… ΕΦΥΓΕ…