Μια τόση δα, στητή, φρεσκοκομμένη μαργαρίτα!

Πήρα τον ηλεκτρικό. Έτσι για μια βόλτα. Είπα να φτάσω στο τέρμα του. Να κάνω έναν περίπατο να δω λίγο φως, λίγη σκιά, λίγο πράσινο. Στα βαγονάκια του συνωστισμένοι πολλοί˙ κάποιος χασμουριέται, μία απέναντί μου δεν έχει σταματήσει να παίζει με το κινητό της, ένας μεσόκοπος ξεφυλλίζει εφημερίδα- τα νέα της ημέρας στα χέρια του, οι ειδήσεις των ανθρώπων μαζεμένες όλες σε δέκα δάκτυλα-πιτσιρικάς την έχει καταβρεί με τη μουσική που φτάνει στ’ αυτιά του από ψείρες ακουστικά, νεαρή κρατά με περίσσεια χάρη μια ανθοδέσμη σε αλουμινόχαρτο, ένας ροκάς, όλο δέρμα στα χέρια και μακρύ μαλλί κοιτά με απαθές βλέμμα το κενό έξω απ’ το παράθυρο, μια σαραντάρα στη γωνία όρθια, κοιτά το ρολόι της και το ξανακοιτά-θα βιάζεται-τρεις πιτσιρικάδες γελούν και μιλούν φωναχτά.

Ο έξω κόσμος περνά γρήγορα απ’ τα παράθυρά μας, οι πόρτες ανοίγουν, κλείνουν, κόσμος μπαίνει και βγαίνει. Ο θόρυβος από τις ρόδες πάνω στις ράγες, συνεχής με μικρά διαστήματα παύσης, όπου υπάρχει σταθμός, για να πάρουμε και άλλους, για ν’ αφήσουμε άλλους…

Πλάκα έχει ο κόσμος! Και η ζωή το ίδιο. Μοιάζει και αυτή σαν το τραινάκι που μας πάει στο τέρμα. Βρισκόμαστε με ανθρώπους, τυχαία σε ένα χώρο, καθένας με το δικό του σκοπό, το πρόγραμμά του, την ευθύνη του, το δικαίωμά του, το στόχο του, το πρόβλημά του… και έπειτα οι πόρτες ανοίγουν και πάει, χάθηκε…. Καθένας μας με τη δική του ιστορία, την ύπαρξή του, που την κουβαλά άλλοτε βαριά και άλλοτε ανάλαφρα. Όλοι κάπου πάμε. Ή νομίζουμε πως πάμε. Ξανά…

…οι πόρτες ανοίγουν. Ο ελεγκτής! Η ώρα της κρίσης! Η ώρα που θα φανεί ο νόμιμος και ο παράνομος….

«Τα εισιτήριά σας!» φωνάζει δυνατά. Με ύφος χιλίων δικτατόρων, βλέμμα βλοσυρό, αδέκαστου δικαστή της Ευελπίδων, περνά μπροστά από τον καθένα μας, να τσεκάρει το μαγικό χαρτάκι. Άραγε, του αρέσει η δουλειά του; Πληρώνεται καλά; Αν κρίνω από τη φάτσα του… μάλλον όχι! Αλλά αυτό βρήκε και αυτό κάνει.

Φτάνει μπροστά στην κοπέλα με την ανθοδέσμη…

«…εσύ; Το εισιτήριό σου…;»

«Νάτο!»

Η κοπέλα κάνει μια κίνηση και τραβά από την ανθοδέσμη μια μαργαρίτα! Και του τη δίνει…

Μια τόση δα, στητή, φρεσκοκομμένη μαργαρίτα.

Ο ελεγκτής άφησε το βλοσυρό ύφος. Το πρόσωπό του μαλάκωσε! Την κοίταξε με ύφος λίγο συνωμοτικό, σχεδόν παιδιού μετά από σκανταλιά… απλώνει το χέρι του και την παίρνει! Και έπειτα προσπερνά την κοπέλα, στέκεται στην πόρτα. Το τραινάκι έχει φτάσει στο τέρμα. Η πόρτα ανοίγει. Ο κόσμος βγαίνει μπουλούκι. Έψαξα με το βλέμμα να βρω τον ελεγκτή και την κοπέλα που κρατούσε τόσα «εισιτήρια» τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο…

Τον είδα, να χαμογελά, να καρφιτσώνει στο πέτο του τη μαργαρίτα…

Την είδα να διασχίζει το δρόμο, χαμογελώντας, να χάνεται στα στενά, κρατώντας ακόμα, με περίσσεια χάρη μια ανθοδέσμη, που έγινε όλη…. Μια τόση δα, στητή, φρεσκοκομμένη μαργαρίτα!