Χαρείτε τους!

Είχα την αίσθηση ότι ο ελληνικός στρατός και όσοι υπηρετούν σε αυτόν, έχουν δώσει όρκο για την άμυνα- όχι για την επίθεση, έστω και τη λεκτική- της Πατρίδας! Μπορώ να πω πλέον, πως δεν είμαι καθόλου υπερήφανη, με τα χάλια του ελληνικού στρατού που είδα σε δελτία ειδήσεων να παρελαύνει με συνθήματα ρατσιστικά, μίσους και εξαθλίωσης ψυχών! Να τα χαιρόμαστε τα καμάρια μας, όσους τους εκπαιδεύουν, τους πολιτικούς μας που τους απόλαυσαν και τον κοσμάκη που τους χειροκροτούσε! Εγώ την Ελλάδα τη θέλω μακριά από κάθε είδους φυλετισμό, χωρίς στόμφο, αλαζονεία, μνησικακία. Θέλω μια Ελλάδα που ν' απολαμβάνει με σιγουριά το μέλλον, απερίσπαστη από κάθε ιδεολογία που βρωμίζει την ανθρωπότητα, μια Ελλάδα ανθρώπινη και αξιοπρεπή! Και τούτη τη χώρα με την ελάχιστη ανθρωπιά, με τη μιζέρια της, τα μεγάλα λόγια και τις κομπίνες, τη διαφθορά και τη σήψη της, εκφρασμένη όπως φαίνεται στο βιντεάκι, τη δωρίζω σε όποιον τη γουστάρει με αυτά τα χάλια! Δικαιωμένος ο Χίτλερ και ας λέμε πως του αντισταθήκαμε! Δικαιωμένη και η Χούντα των συνταγματαρχών, γιατί ακόμα είναι εδώ! Δικαιωμένος πρέπει να νιώθει και ο αρχηγός του ΛΑΟΣ που πρεσβεύει τέτοια ήθη και τέτοιες "αξίες".
Οι κομπάρσοι των λαών, κάθε στρατός δηλαδή, από ό,τι φαίνεται είναι έτοιμος να κατασπαράξει τον Άνθρωπο! Απολαύστε τώρα τον δικό μας! Έπειτα αναλογιστείτε, αν τελικά όλοι αυτοί είναι πραγματικοί Έλληνες!
Κύριοι, Έλληνας γίνεσαι, δε γεννιέσαι! Η ελληνικότητα είναι φορέας πολιτισμού, ανθρωπιάς! Είναι υγιής παρακαταθήκη για κάθε άνθρωπο με συνείδηση! Είναι τιμιότητα και ήθος! Είναι φιλοσοφία και φιλότιμη στάση ζωής! Είναι η γνώση της ελληνικής γραφής και η Ιστορία. Είναι η Φυσική και τα Μαθηματικά. Είναι ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης. Είναι ο Ηράκλειτος και η Αντιγόνη του Σοφοκλή!
Εσείς πάντως, όχι!
Σα γνήσιοι κομπάρσοι παρελαύνετε και φωνάζετε για την ελληνικότητά σας! Αν όμως, "δε γονάτιζε η καμήλα, δε θα την παραφορτώναμε"! Κομπάρσοι, παρελαύνετε για το χρήμα και τα κέρδη των ισχυρών! Υπάρχετε, γιατί πάντα πάνω απ΄τα κεφάλια των λαών κρέμεται ο φόβος του πολέμου, πάλι για τα συμφέροντα! Η μόνη αιτιολογία για την ύπαρξή σας είναι αυτή!Δεν πάτε να αναδασώσετε, λέω εγώ, καμιά Πάρνηθα, αντί να βροντοφωνάζετε ασκόπως την ελληνικότητά σας; Αν αγαπάτε την Πατρίδα σας, πιο χρήσιμοι θα ήσαστε, αν προσφέρατε στον αέρα της, στο περιβάλλον της.
Όσο για τους Αλβανούς...Σας περιμένει στη γωνία η SIEMENS του Γερμαναρά...Τυφλοί!

Υ.Γ. Χαρείτε προς το τέλος του βίντεο και τον ιερέα που στον άμβωνα μόνο θυμάται το "αγαπάτε αλλήλους"! Θρησκεία, πολιτική και τράπεζες! Τα τρία κακά της μοίρας των λαών...

Αρνητής υποταγής

Με το πεζοδρόμιό σου
να λοιδορεί την εγκράτειά μου,
παρευρίσκομαι, εν τω μέσω
ζήλου νηπενθούς, και μετά
πολλών βασάνων ούσα.
Πιάνω το χέρι μου
νά' χει τροχιά γροθιάς
και τροχισμένα έχω
δόντι και μάτι,
συγκερασμός στοιχείων
τωόντι.
Βέλτιστο το μέγεθος
της σκέψης μου,
χρωμάτων αποτέλεσμα,
πολλών γραμμών δε
ο στίχος μου, μα φτωχός
στο ανεπίκαιρο.
Τώρα που θα πατήσω
στο οδόστρωμα
και θα εγκατελείψω
μια δια παντός
-εξηγούμαι προς αποφυγή
παρερμηνείας-
το πεζοδρόμιο που με είχες
ταγμένο υπόδουλο,
να δω τι θα κάνεις
χωρίς την εγκράτειά μου.
Τώρα με το ζήλο μου,
αλλά χωρίς να τον ακολουθεί
το νηπενθές.
Τώρα να σε δω
και ας μου φωνάζεις
"από το πεζοδρόμιο"...
Μα στο πεζοδρόμιο
δεν κερδίζεται η ζωή.
Αυτή είναι γραμμένη στο δρόμο.
Ταγμένη, μακριά από υπόστεγα.
Και εσύ δεν έχεις το κράμα
ούτε την πάστα
του αρνητή υποταγής.

ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ

Θα σε διώξω! Σχεδόν αναίτια,
έτσι όπως ορίζει το σύνταγμα
του μυαλού μου.
Είμαι, ξέρεις, μια άλλη χώρα.
Εδώ δε χωρούν λιγούρηδες
που θωπεύουν τη μασκαράτα.
Δεν είναι ευπρόσδεκτοι χριστιανο-τελώνες,
ούτε αυτοί που μιλούν με λογάριθμους συναρτήσεων
αντί με ανθρώπους.
Θα σε απελάσω από το έδαφος της σκέψης μου.
Γινήκανε στο μέσα μου καμπόσοι οι εκλεκτοί λίαν
και παρίες του λόγου σου δεν θέλω.
θα σε συλλάβω με την αστυνομία των ελεύθερων
και από εκεί προσαγωγή στο τμήμα της ευθύνης.
Έπειτα ντουγρού για το μεταγωγικό της συνείδησης.
Από εκεί γνωστή η συνέχεια του ορίζοντα:
Θα σε φτάσω στα σύνορα της θυμωμένης ψυχής μου
και θα σ' αμολήσω εκτός, αδιαφορώντας πλήρως
πώς και αν θα ζήσεις. Βορά κατά τον Βοριά.
Σε περιμένουν, το έξω από εδώ, σύστημά σου,
με τις τράπεζες της γραβάτας,
το χρηματιστήριο της καμπαρντίνας,
ο καθρέφτης γυαλί της αρπαχτής,
οι βουλές διαδόχων των βασιλέων,
τα αργύρια της ασυδοσίας,
το αυτοκίνητο-φαλλός σου,
η πισίνα σου σε σχήμα κόλου,
η βίλα της απάτης με τα θεμέλια
καθορισμένα από την πολεοδομία του αίματος...
Και άλλα τέτοια τιμαλφή!
Εδώ δεχόμαστε
διαβατήρια με σφραγίδα
την αδελφικότητα της ματιάς.
Το διαβατήριό σου θα έπρεπε να φέρει:
την υπογραφή της φιλίας με το σύννεφο,
barcode το χαμόγελο στον ήλιο-ομπρέλα,
το ροζιασμένο χέρι σα μάρτυρα και με μόνες
αποσκευές: χορδή, πινέλο, κονδυλοφόρο.
Είμαι άλλη χώρα εγώ εδώ.
Οι κανόνες και οι νόμοι
δεν αναγράφονται, παρά μόνο
στις καρδιές.
Την ιθαγένεια δε στη δίνω,
γιατί έχεις εθνικότητα, ταυτότητα
φυλή, φύλο,θρησκεία, επώνυμο πατρός,
ληξιαρχική πράξη γεννήσεως και ΑΦΜ.
Εδώ μπαίνουν και μένουν μόνο άνθρωποι.
Και εσύ, έτσι όπως κατάντησες
από τα τιμαλφή που σ' έχουνε φορτώσει,
για λεκάνη αποχωρητηρίου μού κάνεις.
Θα σου επιτρέψω την είσοδο
στην περίπτωση που δεχτείς
στο τελωνείο των ορίων μου
να καταχωρηθείς ως
κατεστημένο αντικείμενο!

ΕΠΙ ΡΩΜΗ MΗ ΚΑΥΧΩ!

Εγώ το βλέπω, έρχεται, σου λέω.
Θα' ναι τυφώνας σε μεγέθυνση.
Παλαβούς να παραμιλάνε
στους δρόμους με εισιτήριο
προπληρωμένο, θέση
στην παράνοια και σίγουρο
στο μάτι τ' αγκάθι!
Να προσπαθούν να ματαιώσουν
την πτώση τους.
Να ξεσκίζουν ο ένας τον άλλο,
να τρυπούν τα κορμιά τους,
να γδέρνονται.
Κραυγές στα στενά θ' ακούς
και πλήθος τα σπασμένα σχέδια
από το κενό της ζωής τους.
Εκεί μπροστά σου θα έχει
στηθεί το οδόφραγμα
των οραμάτων
και θα στο πυρπολούν!

Ή μάλλον θα το βρεις πυρπολημένο.
Και μπροστά του πτώματα
πολλών, άλλοτε κραταιών.
Αμέτρητων...
Κοντά και το δικό σου...
μετά!

Θα συναντήσεις ολοφυρμό
και γροθιές με σχήμα το θυμό.
Θα βάλεις την ψυχή σου
στο στόμα να νιώσεις εσένα.
Τότε θα είναι που θα τη δαγκώσεις
και θα στάζει κάρβουνο.
Ακάθαρτο, από τα τόσα
και τα τόσα που χρόνια
σε πότιζαν μεθοδικά.
Ιδέες και ιδεολογίες
και φούμαρα αξίες
θα τα μυρίσεις να καίγονται
πάνω σου.
Αετοί από χαρτί,
που από πύρινη βροχή
κάηκαν και πέσαν
από την αλαζονεία
τ' ουρανού σου
στο χέρι σου.

θα δεις πολλά και επαίσχυντα
και ας σου' λεγα
ΕΠΙ ΡΩΜΗ MΗ ΚΑΥΧΩ.

Τότε θα πυροβοληθείς
-δεδομένα δειλός-
γιατί δε θα μπορείς
να δεχτείς την ήττα σου
ούτε σα γεύση,
ούτε σαν εικόνα,
ούτε σαν οσμή,
ούτε σαν αφή.

Δεν περιμένω βέβαια
να με πιστέψεις ακόμα.
Ουδείς προφήτης...
Αλλά τα μυαλά σου
στην πίσσα του δρόμου
θα με επιβεβαιώσουν.
Και τότε θα ξεσπάσω
σε γέλια που θα λούσουν
όλη την πόλη, την κάποτε
δική σου Ρώμη!

Υπέρ πάντων υπαλλήλων!

Και τι να πεις;
Σάματις έχεις να πεις
και κάτι;
Σου φάγαν τα χρόνια
κοράκια μπλε και πράσινα,
πού και πού κάτι και σε ροζ,
που το ψάχνεις σε απελπισία
τώρα που πάτησες τα εξήντα.
Δεν κρέμεται πια στα περίπτερα.
Αγοράστηκε μανιωδώς.

Σε βλέπω...

Καθισμένος
στο θρανίο
να φυλλομετράς
στίβες βιβλία.
Γνώση με τη σέσουλα.
Μπας και εξαγοράσεις
με χαρτί διπλωματικό,
το μέλλον σου.

Έπειτα σε βρίσκω
στη σκοπιά
να φιλάς
χακί
και καλλιόπες.
Να στέκεσαι σούζα
στον καραβανά.
Στο "παρουσιάστε όπλα"
πρώτος, εσύ ίδιος λαμπάδα.

Σιγά-σιγά, ασκαρδαμυκτί,
σε μπόλιαζαν με σύστημα,
φανταχτερός να γίνεις
και να επιμηκύνεις
το μόνο όργανο που όριζες.
Πορτοφόλα μαζί με φόλα.
"Ένα το μονοπάτι
και άλλο κανένα."
Σου είπαν, πίστεψες.

Σε είδα μετά...

Βγήκες στο δρόμο.
Έψαξες, έγλυψες,
ζητιάνεψες, γονάτισες.
Να βρεις και εσύ
μια θεσούλα στον ήλιο.
Σαν όλα τα πλάσματα
του ευρω-θεού.
Μίλησε η μαμά
σε υψηλόβαθμο στέλεχος.
Είχε και ο μπαμπάς κάτι
γνωστούς παρατρεχάμενους.

Τώρα στο γραφείο
τρως τα νύχια σου,
το μολύβι σου,
την υπογραφή σου,
τη ζωή σου.

Να καταπίνεις.
Να μη μιλάς.
Να σιωπάς.
Εντεταλμένο το ξεπούλημά σου.
Έχει το αντίτιμό της
η καρεκλούλα σου.


Οι μόνες λέξεις που σου επιτρέπουν ακολουθούν:

"Ανάληψη,
κατάθεση,
λογαριασμοί,
ένσημα,
ΙΚΑ και ΤΕΒΕ,
φόρος και ΦΠΑ."

Μια φάπα δηλαδή
η κάθε μέρα σου,
έτσι για να μην ξεχνιέσαι.
Σε μιαν ατέρμονη παρτούζα
το είναι σου με ό,τι σου έταξαν
πως δε θα' ναι ποτέ δικό σου.

Έχει μπάλα την Κυριακή.
Εκεί στην αποχαύνωση
του θεάματος σε όρισαν.
Να κραυγάζεις χυδαία
το έλλειμμά σου
στην εξέδρα.

Τη Δευτέρα θα σε βρω
πάλι στο γραφείο.
Να φυλλομετράς
φακέλους και για
σέσουλα το χρόνο.

Ακριβά πληρώνεις, φίλε,
τη θεσούλα σου στον ήλιο
του χαρτονομίσματος.

Άντε σε πέντε, σε έξι, σε οχτώ.
Σάμπως ξέρεις πόσα χρόνια
ακόμα θα βλέπεις καρσί
τον πολιτικόν χάρτη της Ελλάδος σου,
στον τοίχο τον λερό,
να κρέμεται κίτρινος
από τα πακέτα που κάπνισες
μισό σχεδόν αιώνα,
καρφωμένος στην αυτή πόζα;

Από τότε άλλαξες.
Φόρεσες την πρεσβυωπία,
άσπρισες στην τρίχα,
φύτρωσαν ρυτίδες,
φούσκωσες και πρίστηκες,
αλλά...

Έχει πάλι ματς την Κυριακή!

Κουράγιο...
Βγαίνεις από το τούνελ.
Σε πέντε, σε έξι, σε οχτώ...
Το βιάγκρα θα σου δώσουν
στην έξοδο μαζί με χάπι
για υπέρταση, ουρία,
διαβήτη, χοληστερίνη...

Συνταξούχος γαρ, συν την τάξη
που με αυτήν όριζες τη ζωή σου χρόνια!

Όχι βεβαίως τζάμπα!
Τα πλήρωσες όλα τούτα
στην ΑΕΒΕ φαρμακοβιομηχανία,
με ιδρώτα, υγεία,υπερωρίες,
προπολλού!

Μα δεν ξέρω, μετά
για πόσο ακόμα
θα'χεις τη θεσούλα σου
στην εξέδρα,
στο ματς της Κυριακής.

Πάντως μην ανησυχείς!
Και τα μνημόσυνα
και αυτά Κυριακήν,
ημέρα θεού τελούνται...
Υπέρ πάντων υπαλλήλων!

Γιουρούσι!

Δεν έχει άλλο.
Το ποιηματάκι σας τέλεψε.
Λαρύγγια στένεψαν και το σάλιο στέγνωσε.
Τώρα θα μιλήσει η γροθιά, η σπάθα, το αρματολίκι.
Κρέμασα καιρό την αντοχή μου
στην μπούκα του κανονιού μου στομωμένη
και έδινα στην αμαρτία κούπες άφεση.
Τα λάβαρα τά'χα φυλάξει στην αποθήκη της εποχής
και είχα για μετάλλιο κρεμασμένο την ειρήνη.
Τώρα όμως εγώ βγαίνω στο αντάρτικο.
Φυσέκια κρέμονται μπροστά μου.
Τά'χω γκόλφι για "την ώρα την καλή".
Ακονισμένο έχω και εγώ το μαχαίρι της οργής.
Λάμπει φακός στα σκοτάδια που απλώσατε.
Λειψοί, μωροί, ανίεροι.
Κατεδαφίζατε τους ναούς του μέλλοντος
με μύθους τοξικούς.
Ρίχνατε κοσμάκη στα γλοιώδη σας απόνερα.
Τώρα οι λευκές σημαίες κατέβηκαν από τις γειτονιές.
Στήνουμε καραούλι έξω από τα Στενά σας όρια.
Βρήκαμε πέρασμα κρυφό και θα το ρίξουμε στο κλέφτικο.
Την ιστορία τότε τη φιμώσατε με τσαλακωμένες σελίδες
του εκπαιδευτικού βιβλίου σας.
Κάνατε μια έτσι και την μπουκώσατε, να μη μιλήσει.
Χάθηκε η βρώμα του Μαυροκορδάτου,
του Νέγρη, του Κωλέττη,
μέσα στα τόσα και τα τόσα γεγονότα
που μνημονεύατε και καλά,
για το ένδοξο της δόξας.
Δάνεια και πράξεις υποτέλειας
και τεμενάδες σε ξένους κόλους
και στο χέρι σας κομπολόι τη μοίρα μας.
Μα η ουσία δε διαλύεται, ανακυκλώσιμη ούσα.
Όσο στα Τζάκια κρέμονται ακόμα οι σειρές των εδράνων σας,
πάππου προς πάππου, τι πιο μεγάλη απόδειξη
πως πάλι ήρθε η ώρα για γιουρούσι;

Αλυσίδα-σελίδα

Μας παραμύθιασαν ωραία
οι βολεμένοι μας σοφοί ρήτορες.
Είπαν πως άλλο δεν έχει να βγάλει το χώμα.
Πως είναι δύσκολη εποχή, δεν έχει άλλη βροχή.
Και ν' αραιώνουμε σιγά-σιγά και σιωπηλά.
Είπαν, νουθέτησαν, οριοθέτησαν, έσβησαν.
Την αντοχή μας, την ύπαρξή μας, τα τόσα σχέδιά μας.

Κοίτα, που σου λέω, μην τους πιστεύεις.
Ψέμματα πάλι λένε, ξέρουν αυτοί.
Το έδαφος τούτο δεν αποσώνει το γέννημά του.
Και στο βάθος το βλέπω το σύννεφο.
Θα φέρει τη βροχή, θα ξεδιψάσεις, θα ξεδιψάσουμε.
Μα προπάντων ούτε σιγά ούτε σιωπηλά, μην αποχωρήσεις.

Έχουμε ακόμα απόθεμα αντοχής και εδώ να μείνουμε με τα όνειρα σφιχτά αγκαλιασμένοι.
Να τους αρνιέσαι αυτούς που σε αρνιούνται- μάθε- και μάθε τους να σου υπολογίζουν σε καντάρια την αξιοπρέπεια και πως ριζωμένοι θα μείνουμε στο χώμα ίδιοι με τους κορμούς δάσους,
ξύπνιοι με χαραγμένα τα οράματα στο μέτωπο, ανάμεσα στη σχισμάδα του πείσματος. Βαθιά και πιο βαθιά.
Μη σε μπερδεύουν οι προβολείς,και τα τόσα μπερδέματα, τα δήθεν βαθυστόχαστα
και οι τρικλοποδιές, τα θεάματα και οι θεατρινισμοί τους.
Την αλυσίδα που κρατούν την είδες; Έχει πάνω της τα ονόματά μας. Νύχτες τα σμίλευαν σε τροχό εξουσίας πάνω στο μεθύσι του χρήματος, με μάτια που γυάλιζαν από λάθη.

Βρήκα που είναι κρυμμένο
το κλειδί της αλυσίδας.
Σε μια μικρή σημείωση
στο κάτω μέρος σελίδας.

Γράφει: Αντικατάστησε την αγάπη για εξουσία... με την εξουσία της αγάπης.

Πάρτο και εσύ.
Τόλμησε, πιάστο.
Δες το, θάρρος.
Κοίτα τη σελίδα.

Εδώ είναι ο προορισμός!
Φτάσαμε.

Αν είναι...

Αν είναι την πολλή ψυχή μου
στη σκόνη να παραδώσω,
πρώτα θα βάλω
λίγο απ' ό,τι θυμάμαι
σε ένα μπουκάλι ναυαγού,
σε σύγνεφο αγκαλιά
τα λόγια μου,
και ένα μικρό δοχείο
από πίκρες θα ξαμολίσω
απ' το μπαλκόνι.
Στα θρύψαλά του ελπίζω
νά'χει να βρει συνέχεια
η άμμος στο γυαλί του
πού'ταν κρυμμένη.
Όσο για το μπουκάλι
χέρι θα βρεθεί να το κρύψει
βαθιά στη θάλασσα.
Και το σύγνεφο αγκαλιά
κάποιος άνεμος θα'ρθει
για να το πάρει.

Ψεκάστε και εμάς παρακαλώ!

Γλέζος και Σάντας! Για τον δεύτερο δεν έμαθα τίποτα σήμερα. Για τον άλλο, το παλικάρι που κάποτε κατέβασε τη σημαία του φασισμού από την Ακρόπολη, τον ψέκασαν εκείνοι που τη θέλουν, την αγαπούν και την τιμούν. Με τα ψεκαστήρια τους ανά χείρας φοβήθηκαν το μέγεθός του, τη δύναμη και την επιθετικότητα, που διόλου δεν τον χαρακτηρίζει, και τον ψέκασαν.
Συγχαρητήρια στον αρχηγό τους.Συγχαρητήρια στο επιτελείο της ελληνικής αστυνομίας, στην ίδια την αστυνομία, στον αστυνομικό που "δεν τον αναγνώρισε", στην κυβέρνηση, στους βουλευτές και τα τρεχαντήρια τους, στις αποφάσεις και στα έργα τους. Κάνουν τη μία πατατιά πάνω στην άλλη.
Αλλά εμάς, παρακαλώ, γιατί δε μας ψεκάσατε;Τι παράλειψη είναι αυτή και τι διακρίσεις κάνετε;
Υποθέτω πως δεν το θέλατε!Πως κατά λάθος μάς αγνοήσατε, όχι από πρόθεση. Ίσως να σας τελείωσαν και τα πολεμοφόδια. Φυσικό και επόμενο είναι εν τω μέσω οικονομικής κρίσης, να μην έχετε να διαθέσετε ούτε έναν ψεκασμό και σε εμάς!Γι' αυτό προτείνω ν' ανοίξουμε ένα λογαριασμό σε κάποια τράπεζα για την ενίσχυση της ελληνικής αστυνομίας με τον οβολό μας! Να μη στερούνται τα καμάρια μας τα παιχνιδάκια τους. Να μπορέσουν να πάρουν και άλλα όπλα, και άλλα ψεκαστήρια και άλλα ελικόπτερα. Και σφαίρες, πολλές σφαίρες, για να τους ξεφεύγει και καμιά και να μην τη λυπούνται. Προπάντων όμως, γιατί θα πρέπει να σκεφτόμαστε και να τιμούμε αυτούς που μας "προστατεύουν".
Ερώτηση: Από τους προστάτες όμως, ποιος θα μας προστατέψει;

Ζηλεύω την πλάνη σου.

Απομόνωση είναι
το σύμβολο της ατμόσφαιρας
που στροβιλίζει τον αιώνα
των πτερόεντων λέξεων.
Σε αυτόν ζω και ζεις και ζούμε.
Που να σου λέω τώρα
και να σου εξιστορώ.
Φοβάμαι, δε θα καταλάβεις.
Θέλεις να προσκυνάς ακόμα
το αυτεξούσιο των ονείρων.
Κάποιες φορές ζηλεύω
την πλάνη σου.
Με τι ευκολία πιστεύεις
όσους ποιούν κατασκευές
πεπλανημένων συνθηκών.
Δεν έχω όμως και να προτείνω
κάτι προς αντικατάσταση.
Συνέχισε ν' αναπνέεις.
Το μόνο που διδάχθηκες
να κάνεις αβίαστα.
Στο ανάξιο επιμένεις
να πανικοβάλλεσαι
και να θεωρείς
τη ζωή σου πλούσια
-θλιβερή για μένα-
κατάκτηση.
Δεν το κατάλαβες
ακόμα το παιχνίδι;
Σε εμπαίζουν.

Στη μοναξιά!

Έχω τα παράθυρα κλειστά
μήνες τώρα στο σπίτι.
Μόνο οι χαραμάδες
από τα φύλλα τους
αφήνω να περνά λίγο
το φως του κόσμου έξω.
Χρόνια μελετούσα
τις σκιές μέσα.
Καιρό τώρα πάλευα
να καταλάβω
τον ψίθυρό τους.
Κρατιέμαι όμως
από τους τοίχους
και μετέωρη λέξη
πλανιέμαι έσω
οικειοθελώς.
Το έξω, βέβαια,
υπάρχει μόνο
για να βρίσκει
νόημα το μέσα.
Μα μου φαίνεται,
πως την πολύ
παράνοια
που θέλει να
κόβει βόλτες
στο δρόμο,
την διέγραψα.
Έφτιαξα εδώ μέσα
όμορφο πύργο,
χωρίς στρατιωτάκια
και βασιλιάδες
και ιππότες
και λακέδες.
Εδώ μέσα
στήνουν οι νότες
χορό με το ρυθμό
και σε τεντωμένες
χορδές ακροβατώ
γελωτοποιός ίδια
για να γελούν οι μνήμες.
Σκάω και 'γω
με το κιλό τα χαμόγελα.
Όλα τούτα
είναι το μικρό μου φέουδο.
Οι σκιές φίλων
πάνω στους τοίχους,
οι κουβέντες όσων
πέρασαν από εδώ
είναι ακόμα εδώ
και εγώ κάνω χάζι.

Στη μοναξιά έγραψα
γράμμα και το στόλισα
με βουλοκέρι
που έχει το μονόγραμμά μου.
Και δεν παρέλειψα
να βάλω αποστολέα
...έτσι και αυτή
η καημενούλα
να ξέρει πως
κάποιος που και που
τη θυμάται!

Σελήνη!

Στο ταπεινό μετερίζι
μιας αδήλωτης φωνής
καταφεύγω.
Έτσι κι αλλιώς,
άμα δεχτείς
πολλά χαστούκια,
μετά από λίγο
παύει να σε τρομοκρατεί
ο ήχος τους...
και ο πόνος
συνηθίζεται.

Πάντως το τελευταίο
ποίημα
δεν τό'χω
ακόμα
πει.
Δεν τό'χω
ακόμα
μιλήσει.
Καταφεύγω πάλι
στο
"Να μ' αγαπάς" ...
έτσι λέω πως
αρχίζει το ποίημα.
Σαν το τραγούδι
του Παύλου,
σαν απολογία
ενόχου.
Σαν τη Σελήνη
που κάποιοι
την είδανε
πλανήτη.
Μα εσύ
και εγώ
την είδαμε
με τηλεσκόπιο
καρδιάς.
Άμα θες
και πόλεμο
αρχίζω
για χάρη της,
να μείνει
στο μύθο μας
πιστή.
Εκείνη
η αυγουστιάτικη
Σελήνη
κάλυψε
τις αγκαλιές μας.
Στο ασημένιο της
σεντόνι σκεπαστήκαμε
και παίξαμε κρυφτό
με τον κόσμο όλο.

Εμένα πάνω
από το μετερίζι μου
της αδήλωτης φωνής
Στέκει πάντα
μια τέτοια
Σελήνη.

ΣΤΟ ΜΑΡΙΟ

Είπες τις λέξεις
του Μ. Κατσαρού
και τη διαθήκη του
να κάνεις πράξη.
Φίλτατε αδελφέ,
δε σ' ενημερώσαν επαρκώς.
Ο πολιτισμένος αιώνας μας
ακόμα διψά για αίμα.
Όπως και οι πριν απ' αυτόν.
Άθυρμα ορέξεων εκείνος
που παλεύει για το διπλανό.
Με συρμάτινα καλώδια δεμένα
τώρα τα χέρια σου είναι,
για να τα βλέπουν
οι αδηφάγες οθόνες.
Και στα λόγια μόνο τα άρθρα
και τα ουσιαστικά
των συνταγμάτων.

Εσύ θα πορεύεσαι μόνος.
Μέσα στην ομίχλη των καιρών.
Και χαλεπών-δεν μπορείς να πεις.
Άλλοι πριν από σένα
γνώρισαν τα ίδια κελιά,
σήκωσαν το βάρος
όλου του κόσμου στο εδώλιο,
με κατηγορίες πλαστές
από θρήσκους ψευδομάρτυρες,
κύναιδους της δημοκρατίας,
που όρκο παίρνουν
στην εξουσία
και στα κέρδη τους.

Αυτοί οι άλλοι,
μεγαλώνοντας
-τους είδα, τους βλέπω-
φόρεσαν γραβάτα
και έγιναν και τιμητές
ή τους ρούφηξε το σύστημα
και πάει χάθηκαν.
Δε θέλω να σε δω
ούτε έτσι, ούτε αλλιώς.
Πορεύεσαι μόνος
-το ξέρεις, το ξέρω-
αλλά φρόντισε,
μην πέσεις στην κρίση τους.

Βρες τρόπο να φωνάζεις,
αλλά να μη σε γδέρνουν
οι νόμοι τους ,
να μη σε ματώνουν
τα νύχια και τα δόντια τους.
Με πανοπλία το δίκιο
που μας θέλει
όλους να χωράμε,
άλλαξε ό,τι
αγγίζει το χέρι σου.
Και μόνο μέχρι εκεί.

Όσο για τους πιο κει,
ας φροντίσουν να μάθουν,
ας φροντίσουν ν' αλλάξουν.
Δεν μπορείς μόνος εσύ
να σηκώνεις το βάρος τους.

Με σπαθί τη γνώση
των νόμων τους,
να ξεγλιστράς
από τους δαίμονες.
Η συνείδησή σου
καταπέλτης πάνω τους.
Μην παίξεις όμως,
το παιχνίδι τους.
Το έχουνε στημένο.
Θέλουν να σε δουν
στην ανάγκη τους
να πέφτεις ηττημένος.
Αρκεί να διαδίδεις
το ανέραστό τους
στον άνθρωπο.
Σιγά-σιγά θ'αλλάξει το κακό.
Σιγά-σιγά θα μάθουν ν' αγαπούν.
Να χαμογελούν, να μη μισούν.

Αλλά ακόμα ο δρόμος πολύς.
Και μακρύς. Μην κουραστείς.
Γι' αυτό κράτα νερό
για τη δίψα στην πορεία,
άστρα για φως τη νύχτα
και δυο ανθρώπινες κουβέντες,
αδελφέ μου για συντροφιά:
"Εγώ μαζί".