Εγώ δεν έχω ευχές

Εγώ δεν έχω ευχές.
Μόνο το κεφάλι μου κουνώ
στα έργα του ανθρωπάκου
και δε χειροκροτώ.
Εγώ βλέπω μόνο άσφαλτο
λερωμένη, με ματιά λάβαρο.
Συνοδεύω με το βλέμμα
το σκοτάδι των ολίγων
που με την υπογραφή
του ψευδεπίγραφου
χαμόγελου υπνωτίζουν.
Και το κυνηγώ, την ώρα
που άλλοι προσπερνούν
με σακούλες πράματα
να τα δώσουν στις γιορτές τους,
μήπως και ξεγελαστούν όλοι μαζί.
Δεν έχω εγώ ευχές
στα χέρια μου
για χρόνια πολλά.
Τα καλά περιμένω.
Τα δώρα τα έσπασα,
τα πάτησα με πέλμα ατσάλι.
Αυτά τα έχουν ανάγκη εκείνοι
που φοβούνται το Θάνατο
που παρελαύνει,
μασκαρεμένος το Χρόνο.
Εγώ όμως το Χρόνο
κάθε μέρα αγκαλιάζω,
τον πιάνω από το μπράτσο
-σαν αιχμάλωτο-
και τον σεργιανίζω,
-ρακένδυτο,
άστεγο,
πεινασμένο,
άνεργο -
σε μέρη απάτητα.
Στα δικά τα λημέρια...
στου δρόμου το γυαλί!
Αυτόν αναγνωρίζω
οικογένεια.
Με τούτες τις μορφές του
γίνεται οι δικοί μου άνθρωποι.
Οι μόνοι που έχω!