Και έχει- Ατυχία μου- έναν τέτοιο ήλιο σήμερα!

Ο Χρόνος φεύγει, ο Χρόνος έρχεται.
Ακολουθώ μενεξεδένια μονοπάτια
στο ακατοίκητο τοπίο μου.
Μόνη...
Βρίσκω να χαϊδέψω
με τα ακροδάχτυλα
τα ψιλόλιγνα σπαρτά σε χωράφι.
Πέφτω ανάσκελα
μέσα στο κίτρινο δάσος τους.
Κοιτώ τα σύννεφα που ξεδιπλώνουν
το άσπρο τους πάνω στο κεφάλι μου.
Η θέληση έσκισε τις μνήμες
και ό,τι πολύτιμο πικρόγλυκο είχα,
το έχει ήδη φορτώσει
στην πλάτη του ανύπαρκτου.
Από εδώ και μπρος δεν κάνω κόπο
να τρέχω πίσω από τη λαχτάρα.
Ούτε και κάνω σταυρό
να ' χω ανθρώπους δίπλα μου.
Μου αρκεί ο Ένας.
Σήμερα θα στολίσω στα μαλλιά το στάρι.
Θα σκίσω τα καλά μου ρούχα.
Χοροπηδώντας,
θα προκαλέσω τα σύννεφα.
Το γκρίζο τους μου πάει καλύτερα.

Είναι που έφτασε ο μήνας στα μισά του;
Είναι που νιώθω τα αλλάγματα του καιρού;
Είναι που έχω το σίγουρο για ζωντανό ακόμα;

Μη με ρωτάς.
Δε μου φτάνει πια
το ερωτηματικό στο τέλος.
Την αστραπή ψάχνω
στο δοκάρι της ζωής μου
να κρεμάσω.
Να τη δω να σκίζει
την κόρη του ματιού.
Ν' αντιφεγγίζει
τα αμαρτήματά μου.
Να τη δαγκώσω
με τα δόντια και να λάμψουν.
Τα διατηρώ ακόμα
σε καλή κατάσταση,
αν και αναβλύζει καπνός
ακόμα από τις σχισμάδες τους.

Και όπως είπα στην αρχή,
ο Χρόνος φεύγει, ο Χρόνος έρχεται.
Χωρίς καμιάν ιδέα
πώς να κόψω τον κάπνισμα.

Τώρα θα σηκωθώ
και με σκισμένα ρούχα
και στα μαλλιά το στάρι,
και με τα δόντια,
παραταγμένα στρατιωτάκια,
θα βγω μια γύρα
να δω κατά πού πέφτει
και η θάλασσα.
Το στοιχειό της, λένε,
τραβά τους κεραυνούς.
Εδώ που είμαι
δεν έχει δέντρα.
Εδώ που είμαι
δε βλασταίνουν κεραυνοί.

Θα πάρω το δρόμο κατά 'κεί που πέφτει η αστραπή.
και έχει- Ατυχία μου- έναν τέτοιο ήλιο σήμερα!

Υ. Γ. Βρήκα -τουλάχιστον -το θαυμαστικό- στο τέλος!