Ροκ πεζό (1)

Δεν μπορεί! Θα το έχεις νιώσει. Μισώ ό,τι αφήνει πίσω του το παράπονο. Μισώ το παράλογο ανούσιο. Φυτεύω σφαίρα στο κρανίο της ματαιοδοξίας και με σπάθα παίρνω το κεφάλι της δυσφήμισης. Εσύ δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Παρακολούθα τις κινήσεις μου στον αέρα. Πώς σφυροκοπάω τα όνειρα νύχτες και νύχτες να βγάλω από πάνω τους τόνους μαδέρια και να σφυρηλατήσω το πλαίσιο τους από μαντέμι αξιοπρέπειας.
Αν μου κρατήσεις κακία. Κράτα μου. Συγνώμη δε ζητώ, παρά μόνο από τον εαυτό μου, που τον είχα και τον παίδευα χρόνια τώρα, μέχρι να βρω τη πηγή της λύτρωσης και να πιω κουβάδες δύναμη. Τώρα έχω στο πλευρό τον άνεμο και τις λιπόσαρκες μνήμες μου τις πέταξα από το κάθισμα του συνοδηγού. Τώρα ταξιδεύω με δυο ρόδες στ' άστρα και ακουμπώ με δάχτυλα μύστη τη χρυσόσκονή τους. Για μνήμη έχω το χαμόγελο του γέρου που κατανοεί το μάταιο και το γέλιο του παιδιού που αγκυροβολεί στα στενοσόκακα της πόλης, και ας μην έχει πια την αλάνα του να παίξει.
Το πετροβόλημα το έχω για πλάκα. Πετάω πέτρα στη βόλεψη και στο ξεπροβόλημα της μύτης, που σηκώνει και κουνά τα ρουθούνια της ,όπου μυρίζει ανθρώπινο κρέας και θρόνο και τιμή. Χεσμένη την έχω τη λούγκρα της πολυτέλειας. Τη φτύνω και μετά από πάνω της, ποδοπατώντας, χορεύω καρσιλαμά. Πιο τίμιο χορό δεν ξέρω. Έχει φιγούρες θανάτου και έρωτα. Τη χάρη του Χάρου με μια δόση ανέστιας αγάπης. Μη ζητάς τα ρέστα.
Από την πολλή συναλλαγή σου έγινα αυτό που βλέπεις. Είπα να μπω στο τριπάκι της καθωσπρέπει ζωής και κατέληξα σταλεγάκιας. Σοφός μέχρι τον απώπατο. Το μηδενικό το έχω καβαντζώσει και από τη φούχτα του μυαλού μου δεν μπορεί κανείς να το ληστέψει. Εσύ ψάχνε το, να το βάζεις στα μετόπισθεν των αριθμών που σου χάρισε η κυρά-αριθμητική. Χεσμένη την έχω και αυτή! Δε με βόλεψαν οι άνθρωποι νούμερα. Την πάρτι μου τη στολίζω με άτια ανεκπαίδευτα, που γλύτωσαν από το λάσο του καβαλάρη, που καμώνεται σπουδαίος μόνο άμα ιππεύει. Άμα τον βάλεις ποδαράτο, γκρεμοτσακίζεται στο ίσωμα. Την ανηφόρα επέλεξα και μου πάει στη σόλα. Αυτή με βγάζει ντουγρού σε ηλιοβασιλέματα. Εσύ κάτσε στην πλημμύρα του κάμπου. Στην πλημμυρίδα του συρμού και της σιγουριάς που κοζάρει το φόβο.
Τέτοια ζευγάρια πάντα μου τα κορόιδευα. Σε γόνατα που τρέμουν από πόθο δε στήριξα την ιδέα μου. Και κράζω. Δε ψιθυρίζω πια. Και να ματώσω, δε βγάζω αίμα. Χρώμα γαλάζιο και πράσινο το έχω. Μεταξύ ουρανού και θάλασσας...η καλύτερή μου. Έξυσα την μπογιά από το πρόσωπό μου και τώρα καμαρώνω με όλες μου τις ρυτίδες, που -ομολογώ- τις απόκτησα μετά κόπων και βασάνων. Το σμίλεψα επαρκώς, νομίζω το νέο μου "εγώ" και αν δεν το αντέχεις, μην το κοιτάς. Καθρέφτης σου εγώ δεν είμαι.
Πούλα τη συνείδησή σου μέσα στα βολέματα του κατεστημένου και της καθωσπρέπειας. Εμένα θα με βρίσκεις με τρύπιο το μακό και λιγδιασμένο τζιν απέναντί σου, με τη σφεντόνα ανά χείρας να σου αμολάω πλήθος από πλίνθους και κεραμίδια,όπως-όπως πάνω στο ξερό σου. Δεν κατάλαβες; Δεν είμαι από την πάστα σου. Δεν είχα ποτέ την επιθυμία ν' αποκτήσω δικό μου τσαρδί, τουτού και μπικικίνια στην τράπεζα που αυτοδιαφημίζεται με ένεχυρο τη ζωή σου.
Σάλιο δεν είχα για να γλύφω λερούς πολιτικάντηδες και μαστροπούς φουσκοτσεπάκηδες. Στο σάλιο μου είμαι φειδωλή. Το χρησιμοποιώ μόνο για να σε φτύνω στα μούτρα. Το γόνατο δε συνηθίζω να το λυγίζω. Ποτέ μου δεν το λύγιζα σε εκκλησίες και δε με μουνούχισα με τάματα και παρακάλια στο θεό, να σώσει δικόν μου ή εμένα. Αποδέχομαι τη μοίρα μου, όπως την καθορίζω εγώ, με την επιλογή μου, κάθε στιγμή. Στο κουτί με την επιγραφή "Ελεήστε τους πτωχούς της ενορίας μας" έριχνα γροθιά, όχι κέρμα. Με χαλούσε η προστακτική.
Στο κουδούνι του σπιτιού μου δεν έχω βάλει όνομα. Είναι το μέρος που μένω και δε βρίσκω το λόγο να το διατυμπανίζω. Όσοι είναι φίλοι θα με βρουν. Και άμα με βρουν το μέρος που μένω είναι και δικό τους. Δεν μπορώ κάθε τόσο, να ξεβιδώνω το θυροτηλέφωνο και να αναρτώ άλλο χαρτάκι με άλλα ονόματα. Της ιδιοκτησίας δεν ήμουν και δε θα γίνω οπαδός.
Σημαία κανενός δε σήκωσα ποτές. Αρνιόμουν πεισματικά και στις παρελάσεις τη σημαιοφορία. Έπειθα με τις αποβολές που προκαλούσα να μου δίνουν, για νά' χω στον έλεγχο "διαγωγή κοσμία". Τον ίλιγγο των ιδεολογιών απέφυγα και δε θα βρεις τ' όνομά μου σε καμιά λίστα κομματόσκυλων σα χα'ι'μαλί να κρέμεται. Λάβαρα και συνθήματα δεν κράτησα ούτε στο χέρι, ούτε στα χείλη. Μέχρι και την ιστορία δεν τη διάβασα ορθόδοξα. Δεν την ακολούθησα και δεν την παπαγάλισα από την πεπατημένη. Τα μαθηματικά τ' αγάπησα μόνο γιατί με έμαθαν να μετρώ το Σύμπαν, όχι τα χαρτονομίσματα. Γι' αυτό ακόμα λαθαίνω μπροστά σε ταμείο ή δίνω λάθος ρέστα. Τη διαίρεση δεν την κατάλαβα ποτές και ας έσκαγε η βέργα με τσούξιμο στα δάκτυλα. Γιατί να μάθω να μοιράζω τον κόσμο; Και τα κλάσματα τα έκλασα και αυτά μικρή.
Εμένα μ' αρέσει νά' μαι φίλη της Σοφίας, της Γραμματείας, της Τέχνης και της Φαντασίας. Με τα κορίτσια αυτά μαθήτευα χρόνια στα ίδια θρανία. Σκάγαμε στα γέλια ,όταν ο παιδαγωγός μας πετούσε όξω από την τάξη του μυαλού του. Το παιχνίδι και τη μάθηση τη βρίσκαμε στο κενό, στο διάλειμμα, όταν οι άλλοι μέσα επαναλάμβαναν του κόσμου τις ανοησίες, τα δι' ευχών, τους εθνικούς ύμνους και τα κύριε ελέησον. Μπούρδες. Εμένα η Αντιγόνη μου στάθηκε παράδειγμα και η Μήδεια. Σ' αυτές να μοιάξω ήθελα. Γιατί ήταν ροκ...