Πνεύμα με οινόπνευμα

Να με συγχωρεί η χάρη σου που δε λησμόνησα να ξεγυμνώσω δόντια,
στο καβαλίκευμα που νιώθω να μου κάνει τούτη η εποχή.
Δόντια καθαρά - τα βουρτσίζω συχνά και πιο συχνά -
τα δείχνω σε περαστικούς.
Όχι δόντια χαμόγελο πια.
Δόντια δάγκωμα.
Αυτοί μαζεύονται.
Κάποτε καρπάζωναν.
Στο λαιμό και στ' αυτιά με βαρούσαν.
Τούτο το ζαβλάκωμα το νιώθω ως το μεδούλι ακόμα.
Μα πήρα ανάποδες και το σύνθημα
"δόντια καθαρά και κοφτερά"
πήρα είδηση πως έχει πέρασει στις μέρες μας.
Πήρα και μια μπουκάλα μπράντι αγκαλιά.
Τη βρήκα από την τελευταία κηδεία
δικού μου ανθρώπου,
που αγόρασα για να τον θρηνήσω
μέσα στο σπίτι αγκαλιά
με μια φωτογραφία του
που τράβηξα - δε θυμάμαι πότε τώρα.
Α, πού είχα μείνει;
Α ναι, στην μπουκάλα.
Επιχείρησα πάλι να την ανοίξω.
Να σωθεί το περιεχόμενο,
να την πετάξω στην ανακύκλωση τη ρημάδα.
Μα το καπάκι αντιστεκόταν.
Στράβωσε επίτηδες για να με χαλάσει.
Και πάλι προσπάθεια.
Τίποτα το καπάκι αντιστεκόταν
στη θέλησή μου για κάψιμο εγκεφαλικών κυττάρων.
Τίποτα.
Τότε θυμήθηκα.
Με τα δόντια πάλι.
Τα δόντια - λέμε- σωτήρια απώθηση όποιου μου αντιδρά.
Δάγκωσα.
Μια και δυο.
Το καπάκι πήρε να γυρίζει.
Η μπουκάλα άνοιξε στόμα.
Και εγώ το δικό μου.
Όλο κάτω με μιας.
"Όλο, όλο, μπράβο" που λέει και μια διαφήμιση
με πορτοκάλια χυμό.
Όχι που δε θα' βρισκε λύση η διάνοιά μου.
Όχι που θ' αντιστεκόταν στο πνεύμα μου το οινόπνευμα!
Όχι που θ' αντιστεκόταν το πνεύμα μου στο οινόπνευμα!
Σα βότσαλο δίπλα σε βότσαλο και τα δύο μοιάζουν...