ΞΟΡΚΙΖΩ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ

Άντε πάλι... Βρέχει με εκείνο το παρατεταμένο πλιτς πλατς, που κάνει εικόνες σαν αυτήν να νοσταλγούνται όλο και πιο πολύ! Αυτός ο χειμώνας μάς έπεσε βαρύς. Μπούκωσε η ψυχή μας με δαύτον και κουράστηκε. Και... κοίταξέ τον επιμένει! Πάλι βρέχει. Πάλι λέει: "είμαι εδώ και δε θα φύγω, χωρίς να δώσω μάχη. Δε θα παραδοθώ στα Καλοκαίρια σας αμαχητί. Και τις Άνοιξές σας θα τις πνίξω μέσα στη βροχή και το νερό μου".
Με συλλαμβάνω να κοιτάζω φωτό στον υπολογιστή μου από περασμένα Καλοκαίρια. Εδώ γελούσαμε, από την πολλή ρακή, εδώ βόλτα με καϊκάκι μέχρι Αγιφάραγγο, παρακεί στέκουμε και κοιτάμε αγκαλιά την άκρη της θάλασσας που λούζει την άμμο.
Συνεχίζω να ξορκίζω το Χειμώνα, που επιμένει, με φωτό, καπνίζοντας τσιγάρο ασίκικο με χαρμάνι τίνγκα και καφέ βαρύ και ασήκωτο! Στις φουσκάλες του ανακατεύω τη μνήμη και αναδύω τόσα και τόσα γέλια και χαμόγελα και δάκρυα! Τόσα κύματα πέρα-δώθε, τόσα χιλιόμετρα με τη μηχανή... οδηγός εγώ και εσύ πίσω να μετράμε μέρες και μήνες και χρόνια... να προλάβουμε τούτη τη βόλτα στη ζωή να τα δούμε όλα!
Τη βόλτα μας , μάτια μου, ακόμα δεν την τελειώσαμε και άσε το Χειμώνα να βιάζει την Άνοιξη. Αυτή σα γυναίκα μάνα θα υπερασπιστεί το παιδί της! Το Καλοκαίρι της, το Καλοκαίρι μας! Εμείς δεν έχουμε παρά να καπνίζουμε και την κούπα με τον καφέ να φέρνουμε στα χείλη και να προσμένουμε να περάσει και τούτη η βροχή.
Σήμερα εξάλλου, γιορτάζουμε! Μέρα που είναι, είπα ν' αναρτήσω την αντίστασή μου στα σχέδια του Χειμώνα και να τον απωθήσω με μια σπρωξιά στον ώμο!
Βρέξε όσο προλαβαίνεις ακόμα. Λίγες οι μέρες σου ακόμα.
-Μην ξεχάσεις μωρό μου τον υπνόσακο, ένα μπλουζάκι, ένα παντελόνι, το μαγιό σου και μια ψάθα. Ετοιμάσου και πάμε. Το πλοίο από τον Πειραιά φεύγει σε λίγο. Βιάσου...