Σαν άνεμος και σαν ανέμη

Και πάλι εδώ! Συνέβησαν πολλά τον τελευταίο καιρό σε στιγμές και σε μέρες μου, που ένιωθα σαν την ανέμη να περιστρέφομαι... μην πω και πιο γρήγορα! Γύρισα όμως πάλι το νήμα στην ορθή του φορά. Επέστρεψα εκεί που ήθελα να είμαι: σε φίλους που τα πρόσωπά τους δεν τα γνωρίζω ή-περιέργως- ξέρω πολλά για τη ζωή τους και λίγο τους ίδιους. Τους ευχαριστώ, όπως και νά'χει!
Είμαι λοιπόν πάλι εδώ. Σε γνώριμα μονοπάτια με πρίμα καιρό, μετά από τρικυμία, αλλά το σκαρί μου άντεξε. Και συνεχίζω να φτιάχνω ό,τι είχα αφήσει για καιρό. Εκεί που μπερδεύτηκε το νήμα, το κόβω και ξεκινώ. Και πόσο τό'θελα και πώς το λαχταρούσα, η ψυχή μου το ξέρει...όσο και ' κείνα τα ηλιοβασιλέματα που, στην άκρη μιας αμμουδιάς καθισμένη, τα χάζευα για το λίγο της της ζωής τους, μα και για την τόση ομορφιά τους... Και τότε ήταν που από την πολλή χαρά, έπιανα τον εαυτό μου να κλαίει.
Τώρα άρχισα ξανά να σχεδιάζω ταξίδια στον χάρτη του μυαλού μου. Τα "θέλω" μου να χτίζω σαν πύργους στην άμμο, αλλά μην ανησυχείς, διάβασα τον καιρό και από εδώ και πέρα δε θα φυσά για χρόνο πολύ! Τα "θέλω" θα μείνουν όρθια για καιρό, μέχρι που πάλι, κοντά στο φθινόπωρο, θα τα ρίξει απότομα ο πρώτος δυνατός άνεμος. Ας είναι! Ας προλάβω εγώ να τα πλάσω και όρθια να τα στήνω και έπειτα τίποτα δε με μέλλει. Το έμαθα πως πάει το βήμα. Και πάνω και κάτω, ποτέ στο ίδιο επίπεδο. Θα έρθουν και πάλι τα "πρέπει". Το ξέρω και άρα δεν ωφελεί να ανησυχώ για το μετά.
Είμαι όμως τυχερή: εκείνος που με συντροφεύει, έχει βλέμμα καθαρό και χέρι να με στηρίζει, που, άλλο τι να ζητήσω; Τα έχω όλα. Στη ματιά του παίρνω όρκο πως δε θα αμολήσω χάρτινα καραβάκια σε καμιά παραλία, να βουλιάξουν μόλις τους μουσκέψει το χαρτί το πρώτο κύμα. Θα τα φτιάξω από ξύλο γερό και λινό πανί, να ταξιδεύουν πάντα το ηλιοβασίλεμα. Μου το έμαθε και αυτό ένα παιδί στην ψυχή, που έχει τον τρόπο του να με αφοπλίζει, όταν θέλω να φέρω τον κόσμο ανάποδα με πλήθος χειροβομβίδες που μου πωλούν σε τιμή ευκαιρίας η μνήμη, η μοναξιά, οι πράξεις των άλλων πάνω μου. Γι' αυτό και για άλλα πολλά και άλλα τόσα, την παιδική του ψυχή ευχαριστώ.
Φίλοι μου καλοί και αγαπημένοι, είμαι πάλι πίσω στην αγκαλιά των λέξεων και των εικόνων σας, των επιλογών και των παρατηρήσεών σας. Είμαι πάλι πίσω, αν και πρέπει να τρέξω, για να σας προλάβω. Να διαβάσω τα ίχνη που αφήσατε στα blog σας, αλλά- το υπόσχομαι- θα βάλω φτερά στα πόδια και θα βρω το ρυθμό σας!
Πριν ήμουν ανέμη με κλωστή μπερδεμένη. Τώρα πάλι απαλός άνεμος.
Σε μια παραλία κατά το ηλιοβασίλεμα. Μετά από μεγάλη θαλασσοταραχή...