Όχι! Ακόμα δεν επέστρεψα!

Όχι! Ακόμα δεν επέστρεψα!
Αρνούμαι
να υποταχτώ σε συνήθειες
Σεπτεμβρίου.
Ακόμα, σου λέω, παλεύω
με αλμύρα και κύματα.
Στη λαγουδέρα έχω τα μάτια.
Κατά πού κοιτάζει;
Και εγώ εκεί.
Αν και στραβώνομαι
από τη λάμψη του βιτζιρέλου
που το πυρώνει ο ήλιος,
έχω ακόμα τη γυαλάδα του
στο μάτι
και δε θέλω να τη χάσω.
Και να ακτές που περιμένουν
την αγκαλιά μου.
Να και παραλίες νοτισμένες από την Όστρια.
Λαμπυρίζουν, θυμίζοντας λίγο τα χρυσά χρόνια
που χάνουμε κάτω από το γυμνό πέλμα.
Αυτό που αφήνει το ίχνος του στην αμμουδιά
και που το σβήνει τόσο άκαρδα το γλύψιμο του νερού.
Όχι! Ακόμα δεν επέστρεψα!
Δε θέλω, σου λέω!
Θα μείνω λίγο ακόμα.
Τόσο, μέχρι να ρίξουν άγκυρες το χειμώνα
τα πανάδικα
σε απάνεμα λιμάνια.
Τόσο, μέχρι να με βρει
και μένα ακούνητη ο δικός μου χειμώνας.
Τόσο, μέχρι από τον άνεμο
να κροταλίσει η μαγκιόρα
πάνω στο κατάρτι.
Τόσο, μέχρι ο θάνατος
να τρίξει τα δόντια του μπροστά μου.
Εγώ ακόμα στη χαβούζα,
λικνίζομαι με τον ήχο
της θάλασσας
που σπάει στα ύφαλά μας
ή κρεμασμένη σε μπαλόνι,
χαζεύω λίγο ακόμα τα ψαράκια,
που κόβουν βόλτες
κοντά στο ίσαλο.
Σαν παιδί.
Όπως τότε που ήμουν
παιδί.
Μου θυμίζουν εμένα.
Πάντως, ακόμα
δεν επέστρεψα.
Κατηγορηματικά "όχι".
Κόβω βόλτες στ' ανοιχτά,
στα χρόνια μου,
με το "Όνειρο",
μαγεμένη από το άσπρισμα
του νερού...
που θυμίζει τα μαλλιά μου.
Μη μου φωνάξεις ακόμα
ούτε "απίκο", ούτε "μάινα".
Άσε με λίγο ακόμα πάνω στο Όνειρο.