Μόνος άνθρωπος

Eδώ που λες,
έχει πάντα
απανεμιά.
Εδώ που έφτασα
μακριά πολύ
από τα κακά
της μοίρας
και των ανθρώπων
στέκουμαι.

Τώρα πια έμαθα
να γέρνω το κεφάλι
στον ώμο της σιωπής
και να λέω το όνομα
της ζωής σε ψίθυρο.

Δε θ' ακούς πλέον
την κραυγή μου
να πάλλεται
κάτω από το βάρος
της πληρότητας
σε τοίχους.

Σιγά - σιγά έμαθα :
να μη βαραίνω το χώμα,
να μη συλλαβίζω αγάπη,
να μην παρακαλώ.

Όχι, δε δίνω σταγόνα αίμα
στις ικεσίες του βλέμματος.
Όχι δεν εύχομαι αγκαλιά,
δεν ονειρεύομαι χαμόγελο.

Έμαθα ότι η Ιστορία μας
θέλει τους άλλους
να γράφει
στο όνομα του ψεύδους'
ποτέ στο δικό της.

Έμαθα ότι το κακό
δεν ξεγίνεται
και πως στη θύελλα
δεν κρατάς ομπρέλα.

Έμαθα ότι τα ανθρώπινα
δεν καλούνται ηθικά
και πως στο τέρμα
παραμονεύει
η επιγραφή του τέλους.

Μα τούτη τη μάθηση
την πλήρωσα ακριβά.
Και ακόμα...

Η απομόνωση
μου είναι σύντροφος πιστός και μόνος.
Σε μένα πια τα ιδανικά περιττά.
Δε θέλω φως και παρουσίες.

Τα έγραψα όλα τούτα
στον κατάλογο
των ανέλπιδων.

Εξάλλου και που τα πίστευα
πάλι μόνος άνθρωπος πορευόμουν!