Να πηδηχτούμε από το παράθυρο; Έχει λογική!

Μέσα στο χαλασμό τον τόσο γύρω μου, αναπαυτικά κάθομαι και με νικοτίνη ξορκίζω το κακό της οθόνης και το μέσα μου. Ο κόσμος που τρίζει. Ο κόσμος που βούλιαξε. Ο κόσμος που πεινά, που το δικό του άνθρωπο, που διψά, που απλώνει τα χέρια του, που σπαράζει...
Θεατής μέσα στη βόλεψή μου, εγώ, και το "εγώ"προτάσσεται σε κάθε σκέψη μου. Μαζί με το δικό σου "εσύ" που κάνεις τα ίδια με μένα.Κοιτάς, παρατηρείς, σχολιάζεις, ερευνάς, λες πως συμπάσχεις, πως μαζί με εκείνους τους ατυχείς πονάς και θλίβεσαι.
Ψεύτη, φίλε και βολεμένε.
Ψεύτρα και εγώ, βολεμένη στο κατεστημένο που θέλει τον πόνο υπόθεση και βίωμα των άλλων.
Εγώ σήμερα πληρώθηκα.
Πήρα το χαρτονόμισμα στο χέρι και δικαιωμένη, όπως και εσύ, επέστρεψα στη νωχελικότητα της γλυκιάς αταραξίας μου!Ό, τι έκανες και εσύ! Μας πέφτει μακριά η οδύνη και το σύννεφο του θανάτου. Μίλια χιλιάδες μας χωρίζουν από το οδοιπορικό της απώλειας!
Το χρήμα θα μας κάψει, αλλά η τύχη κρατά ακόμα απόθεμα στο μέσα μας. Και μου μένει ο σταυρός στα χέρια, για να πάει το κακό πιο πέρα...Ο εκφωνητής ειδήσεων αναφέρει το πλήθος που πέθανε σε αριθμούς "200.000" και το "ανέρχονται οι νεκροί, σύμφωνα με τους πιο αισιόδοξους υπολογισμούς"...
Εγώ ακούω και ακούω...
Μέσα στο σπίτι μου απλώνεται η ζέστη από τα καλοριφέρ. Έχω και τα τσιγάρα μου και τον καφέ μου και την κατσαρόλα μου γεμάτη φαγητό. 'Εχω μια άνετη ζωούλα εν ολίγοις και οι εν πολλοίς θαμμένοι, πεινασμένοι, πληγωμένοι και διψασμένοι άστεγοι φαντάζουν σαν κομμάτι από κάποια δραματική σειρά τύπου "lost".
Μου πέφτει πολύ μακριά ο θάνατος του άλλου. Σου πέφτει πολύ μακριά το κακό του άλλου.
Πού να ζαλίζεις τώρα το μυαλό σου με τόσο πόνο. Άλλα σε καίνε τώρα: η δόση της πιστωτικής, ο ΟΤΕ να πληρωθεί αύριο, η ανατίμηση της βενζίνας, το ματς το κρίσιμο της ομαδάρας, ο Γιάννης που δεν πήρε ακόμα τηλέφωνο να πάτε για καμιά γκομενότσαρκα, τα νέα φορολογικά μέτρα και η βροχή που σου έβρεξε το ακριβό σου κασμίρι παλτό.
Τη φράση που έπαιξε πρόσφατα στο χαζοκούτι σε μια ηλίθια εκπομπή ανεύρεσης ταλέντων και καλά, εγώ έπαψα πλέον να τη θεωρώ νοηματικώς άκυρη: δεν πάμε να πηδηχτούμε από το παράθυρο, λέω και εγώ τώρα, αφού τα παράθυρα της τιβούλας μάς πηδούν κάθε μέρα όλο και πιο πολύ το μυαλό...,τόσο που θεωρούμε το θάνατο σαν άσχετο με εμάς...προς το παρόν!
Και μένει μέσα μας το παλιό παιδικό τραγουδάκι που συνόδευε ένα εξίσου παιδικό ομαδικό παιχνίδι αλάνας' παραφρασμένο:
Εγώ, ελπίζω, να τη βολέψω...
Εσύ ελπίζεις να τη βολέψεις...