Αυτό το νέο μου πρόσωπο...

Παγετό βλέμμα.
Θαρρώ γιαπί.
Σίδερο στην κόψη του.
Μπετόν και ατσάλι,
χαρακτηριστικά,
στην ατσαλάκωτη πια μούρη μου.

Αυτό το νέο μου πρόσωπο.
Το σμίλευα χρόνια και μήνες.
Τό' φτιαχνα και το χαλούσα.
Μα τώρα σχεδόν τελειοποιήθηκεν
το πλαίσιόν του:
Γραμμές οράματα μιας διπλής ζωής.
Που ανακοινώνω πάντα μετά θάνατον.
Δε θα μάθεις, δε θα αφήσω.

Αυτό το νέο μου πρόσωπο:

Ραμμένο στόμα που κάποτε ξεπηδούσαν πίδακες ζάχαρης λέξεων.

Πάγος για χείλη που κάποτε φλέγονταν με πύρινες γλώσσες δακρύων.

Μάτια τρύπες που αντιφέγγιζαν άλλοτε ουράνιο τόξο συμπάθειας.

Μύτη χοάνη που ξεβράζει μυρωδιές και αρώματα κορμιού που λάτρεψε.

Αποκρουστικό στην όψη
του φθηνού φωτός.
Ταιριαστό για τα απομεινάρια του.
Στο σκοτάδι καλύτερο φαντάζει.
Θα διώχνει μακριά ό,τι αγαπώ,
ό,τι αγάπησα, ό,τι κάποτε βρήκα πως είχα.
Ό,τι νόμιζα πως διέθετα.

Αυτό το νέο μου πρόσωπο.
Χωρίς θάλασσες χαμόγελα
και μνήμη ζωηρού παιδιού.
Χωρίς ιδανικά και δοξασίες αγαθών.
χωρίς συναίσθημα και ντροπαλότητες.
Έτσι: να διώχνει ό,τι παλιά αναζητούσε.
Το γνήσιο ωραίο στο μέσα της αλήθειας.

Τώρα πυροβολεί στο ένα μέτρο την καλοσύνη.
Θέλγεται ν' ανάβει φυτίλια στη γαλήνη.
Πέτρες και μολότωφ και οδοφράγματα
κρατά για παρτιτούρα στη ζωή.
Εδώ που έφτασε, τώρα δεν αλλάζει.

Δεν το αλλάζω.
Και να θέλω.
Δεν μπορώ.

Ο πόνος όμως ακόμα το σκαλίζει.
Θα βρω μαχαίρι να τον κόψω;
Ίσα να τον ξεριζώσω.
Και ας πάει στράφι το πρόσωπο.

Χωρίς αυτό στο Ανώνυμο θα βουτηχτώ.
Ούτως ή άλλως ήδη άλλοι, καιρό με βούτηξαν
στα Αζήτητα αντικείμενα του Πόθου.

Υ.Γ. Απομένει μόνο ακόμα απάνω του το Γιατί;