ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ...

Το σπίτι μου δεν έχει γωνίες.
Είναι στρογγυλό.
Χωρίς σημείο κόψης.
Απλώς δεν έχει να πληγώνει.
Είναι μεγάλο σαν κουκούλι αγκαλιάς.
Έχει μόνο να δώσει.
Δεν παίρνει ποτέ τίποτα από κανέναν.
Βγάζει όμως, ήχους μουσικούς,
σαν παλιό μπαγλαμαδάκι.
Ακούγεται στον ακάλυπτο
και αντηχάει στον ξεσπρουλιάρη τοίχο,
αυτόν τον καρσί ηδονοβλεψία.

Το σπίτι μου προστατεύει
επιμόνως τις διαθέσεις μου.
Κλείνει τα ξύλινα παντζούρια του
ή τα μισοανοίγει,
ανάλογα με τις ορέξεις μου.
Έπειτα τρέφει τη λεβάντα
που ποζάρει στο μπαλκόνι,
με πολύ λίγες εικόνες από πόλη.
Ποτίζει τα καλοκαίρια μου
με νερό, μήνες και μήνες άνυδρους.
Και όταν περνούν από πάνω του
κλαμμένα σύννεφα,
φυσώντας τα διαλύει.
Για νά' χω πάντα τον ήλιο στο πλευρό
και τ' αστέρι στον ώμο τον αριστερό.

Το σπίτι μου με ταξιδεύει
με τα σεντόνια του απλωμένα πανιά.
Τα φυσά ο άνεμος και πάμε.
Εγώ και αυτό ακατοίκητοι από άλογους.
Πλούσιοι από έπιπλα άλλων,
που έφυγαν, που μίσεψαν για αλλού.
Αλλά αυτό επιμένει να τους φιλοξενεί.
Όλους καθισμένους στο στενό σαλόνι
και στο διπλό κρεβάτι απάνω,
να μιλούν χωρίς τσιρώτα απαγορεύσεων.
Έτσι ο ήχος μας φτάνει μέχρι τ' άστρα.

Το σπίτι μου δεν έχει όνομα κουδούνι.
Το αρνήθηκε πεισματικά.
Είναι για να μην το βρίσκει
κανείς ανεπιθύμητος ύφαλος.
Έχει ζωγραφισμένα τόξα κατεύθυνσης
στους γύρω του δρόμους-πλεύσεις
για τις μυημένες σκέψεις.
Στολίδια του ιβίσκοι από ζαχαρόνερο
και η πέτρα του η ζωντανή
στεριώνει τη ζωή μου.

Έχει νεύρα και μυώνες
και αυτιά και μάτια
και χέρια το δικό μου σπίτι.
Που με σηκώνουν ψηλά απαλά,
που με ακούνε να μιλώ με μένα,
που μου κοιτάζουν την ανάσα,
που με χα'ι'δεύουν στοργικά,
σαν κοιμούμαι με σύντροφο κανένα.

Το σπίτι μου γιορτές ημέρες
στολίζεται από μόνο του.
Ανάβει τις λάμπες και τα πορτατίφ του.
Βάζει παλιά τανγκό με δίσκους βινιλίου,
για να χορέψουμε σε κύκλο.
Ξαμολάει στα δωμάτια καναρίνια
και στο τραπέζι της κουζίνας
βάζει μέλι και υάκινθους.
Αλλάζει το χρώμα του στους τοίχους
και κουβαλά καλούδια λιχουδιές,
φρούτα και μπαχάρια,
από μέρη εξωτικά,
για να μη φύγω μακριά του.

Το σπίτι μου εμένα με φροντίζει.
Ποτέ του δε μου ζήτησε ν' αλλάξω.
Με κράτησε όπως ήμουν ζεστή,
στα εφηβικά του χρόνια,
για να γελάμε παιδικά.
Στα ράφια του πλήθος βιβλίο
με μωρουδίστικες ανάσες
και παιγνίδια
και βιβλία
και κατασκευές
για νά' ναι ο κήπος της Εδέμ,
μόνο για μένα.

Στο σπίτι μου δεν είπα ποτέ το φχαριστώ.
Δεν θέλει ν' ακούει κολακείες.
Του φτάνει που περιστρέφω μαζί του,
χρόνια τώρα τη μορφή μου.
Με έμαθε να εξερευνώ
την κατατομή μου,
σα γλύπτης που λαξεύει
στο άσπρο του μαρμάρου
εφηβικό κορμί.
Με δίδαξε να στήνω κεραίες,
να αιχμαλωτίζω αρώματα γητειές,
να παγιδεύω τα ξόρκια στο κατώφλι,
να σηκώνω φλάμπουρα αντίρρησης,
να πετώ μέτρα και θερμόμετρα,
στάθμες και βαρόμετρα,
που τά' χα σφηνωμένα στο κεφάλι.

Τέλος, το σπίτι μου εμένα
κανείς δεν το πληγώνει.
Έχει σε ιστό αράχνης
κρεμάσει ονειροπαγίδες
για τα ανθρωπάκια μύγες.
Σχεδία, σέρνει πίσω του
τα σχέδια των άλλων
και τα μουντζουρώνει.
Και άμα δει μουντάδα στον καιρό,
ροκανίζει άγκυρα και παλαμάρια.
Αφήνεται, ξανοίγεται
σε πέλαγο χαράς.

Σαν αερόστατο
φουσκώνει,
ξεφουσκώνει.
Με παίρνει,
με φέρνει μακριά,
με φλόγες χείλη,
από πυρσό,
και όλο βελτιώνει
την όψη του κόσμου.

Μπορεί, αν είσαι ευφάνταστος,
κάπου να μας πετύχεις...