ΣΗΜΕΡΑ ΛΕΕΙ...

Σήμερα λέει,
είναι μέρα
που η γυάλινη ζωή μου
σχηματίζει κύκλους έτη.
Γενναιότητες ανακαλύπτω
καμιά κατοστάρα.
Χυδαιότητες...
Όσο και αν έψαξα
βρήκα μόνο μία:
που δεν κλαίω σε κηδείες.
Ενοχές...
Βρήκα, βρήκα!
Που δε θρηνώ
τα παλιά.
Έχω ν' ανησυχώ
πολλάκις για τα άλλα.
Τις ετικέτες.
Μη με παρεξηγείς.
Των άλλωνε εννοώ.
Τις δικές μου τις πέταξα
στο σκουπιδοφάγο.
Καιρό παλιό.

Τώρα περπατώ
απροσδιόριστα.
Για πού και πώς,
στ' αλήθεια δε με μέλλει.
Έχω στα δάχτυλα
το βάζο με το μέλι.
Γλύφω και γλύφω.
Αν τύχει και μπορέσω,
πασαλείβω με δαύτο
τις πληγές
εκείνων που ακόμα επιμένουν.

Λοιπόν, το προσωρινό μου
σταματά εδώ.
Τη βαρκούλα μου
την έχω σύρει σε καρνάγιο.
Τη βάφω με μελετημένες κινήσεις.
Τα πανιά της τα μπαλώνω
με παιδικές φατσούλες..
Τη στολίζω με σημαιούλες χαμόγελα.
Στο μεσαίο κατάρτι βάζω
πανάκι ουρανό και συννεφάκι.
Στον ύφαλό της λουρίδα
αρυτίδωτη θάλασσα.
Τη φορτώνω
με το μουσικό μου όργανο,
δυο στοίβες λευκά χαρτιά
για μετά-
νά'χω να περνώ τον καιρό μου-,
μια αγριελιά,
ρακί, για νά'χω να λέω με μένα,
μια ανορθόγραφη γραφή
σε κίτρινο χαρτί
που μ' άφηκε η γιαγιά μου,
δυο τρύπιες μπλούζες,
ένα τζιν ξεβαμμένο ουράνιο τόξο.

Στην πλώρη γράφω τη λέξη
"Ζω¨.
Ετοιμάζω ταξίδι
για αλλού,
μα θέλω ακόμα λίγο καιρό.
Η διορία αυτή μου δόθηκε
σε επιστολή "προς ακηδεμόνευτους".
Θα την εκμεταλλευτώ
και όσο πάει.

Και αν πάλι δε με κατάλαβες,
δεν πειράζει διόλου.
Εγώ στο είπα.
Ετοιμάζω το φεύγα μου.
Μόνο για μένα.
Θα τραβήξω την κουρτίνα
να δω πού βγάζει
η γυάλινη ζωή.

Αλλά όχι ακόμα.
Έχω στο συρτάρι μου
επιστολή "προς ακηδεμόνευτους".
Αυτή μου δίνει άδεια
να μείνω, μέχρι να φτιάξει
ο καιρός και να σαλπάρω!

Νά' σαι έτοιμος.
Στάσου στο μουράγιο,
μόλις σε φωνάξω.
Και νά'χεις πρόχειρο και το μαντήλι σου...