Τελειώσαμε.Σου τό' χα πει.
Θυμάσαι;
"Να ξέρεις θα χαθούμε".
Και το πράξαμε ως έχει.
Ως νά' χω την αλήθεια στο πλευρό,
νά' χεις κι εσύ πιο ήσυχη ζωούλα.
Και' γω δυο στάλες
πικροχαμόγελο
να τις ανακατεύω
μ' ένα φλυτζάνι καφέ
σκέτο.
Κάθε πρωί.
Είναι ένας
ο τρόπος
να γλυκαίνω.
Τον καφέ...
4 σχόλια:
Όταν χάνονται δυο ψυχές που αγαπιούνται τίποτε δεν είναι ικανό να γλυκάνει την φυγή και τον πόνο που δημιουργεί...
*ANAΣΤΑΣΙΑ ΜΟΥ,
Πόσο δίκιο έχουν όσοι λένε να μη μεγαλώνουμε ποτέ...
Τα παιδιά τον χαμό, όπως και νά'χει κατορθώνουν να τον πιούν και σκέτο καφέ.
Εμείς είμαστε αυτοί που έχουμε ανάγκη τη ζάχαρη...
Φιλί
Όταν δυο ψυχές αγαπιούνται δεν μπορεί να τους χωρίσει τίποτα...
είναι αυτό που λέμε Κάρμα!!!
Φιλί
Κίρκη αχ Κίρκη,
ποτέ κάτι δεν τελειώνει έτσι απλά!
Πάντα ο καφές θα λείπει, κι ο καφές είναι μυσταγωγία. Η ώρα του είναι ώρα ανοίγματος ψυχών και δεν μπορεί κανείς να την προσπεράσει/ξεπεράσει έτσι απλά!
Πότε θα πιούμε καφέ;
Φιλιά πολλά
Δημοσίευση σχολίου