Να ρε, να!

Μην έχεις και πολύ εμπιστοσύνη.
όχι και πολλά-πολλά μαζί μου.
Δεν είναι που δε μου πας.
Συνηθίζω ν' απλώνω
τα χέρια μου.
Ποτέ για να πιαστώ.
Απλώνω τα χέρια.
Για να μουντζώσω.
Θέλει και αυτό τη χάρη του.
Την βρήκα και την έχω.

Που λες...

Η μούντζα είναι μεράκι.
Την έχεις πρόχειρο σκονάκι.
Άμα το ζητήσει το διαγώνισμα
η δασκάλα η Ζωή,
τσαφ εσύ, απλώνεις το χέρι
και πετάς το σκονάκι-μούντζα
στα μούτρα της.

Άμα είσαι και μεταξεταστέος
έχεις πρόχειρα δυο μούντζες- σκονάκια
να βρίσκονται.

Ένα για την Ιστορία των ανθρώπων
που πέρασαν και πάνε...
σαν τους Παγκόσμιους
και ένα για τη Λογοτεχνία των ανθρώπων
που σου απήγγειλαν
λογάκια του συρμού.

Σ' αυτά τα δυο τα βρήκα σκούρα.
Κράτησα το διάλειμμα ανάμεσα στις ώρες τους.
Αυτό μου πήγαινε πιο πολύ.
Πού να θυμάμαι τώρα ημερομηνίες, χρονολογίες και ονόματα.
Πού να θυμάμαι τώρα ποιος είπε σε ποιον και τι.

Έχω πλέον μέθοδο.
Την τάξη δεν τη ματακάνω.
Θα την πηδήξω
με δυο σκονάκια μούντζες
απλωτές.
Σε Δύση και Ανατολή.
Να φαίνονται.

Απλωτά...
Να ρε, να!