Τα βήματα που κάνεις
με λασπώνουν
και εγώ προσεκτικά τ' αποφεύγω.
Γιατί δεν ταιριάζουνε σε πόδια
που δεν τα βαστούνε πρώτα.
Και ήταν τόσα πολλά
και ήσουν τόσο λίγος
που καλοκαίρια
-ποιος να πει;-
πόσα θα χαράμιζα,
μετρώντας σου τα ίχνη
και αν θα προλάβαινα,
πριν τα μολέψουν όλα
οι άνεμοι κάθε ενοχής.
Κουράστηκα.
Να σύρω βήμα, δεν μπορώ.
Στο κάτω-κάτω εμένα τι με μέλλει;
Ν' αναπολώ τους κύκλους
που έκαμα, με φτάνει.
Και δεν μπορώ να κλείσω
σε άλλου πορείες
τη ζωή μου όλη.
Μια ανακοίνωση.
4 σχόλια:
κάποιες φορές νιώθω πως περπατώ χρόνια τώρα για έναν προορισμό, ξέρω ποιος είναι αλλά δεν ξέρω που είναι και αυτό με σκοτώνει....
*Αναστασία μου,
κάποιες φορές το "πού είναι"
προβληματίζει πιότερο από το
"ποιος είναι".
Το ξέρω.
Το ζω και εγώ...
Κάποιες φορές.
Φιλί
Καλή εβδομάδα με χαμόγελο...
*AΝΩΡΑ7,
Ματάκια μου γλυκά, το εύχομαι και εγώ αυτό για σένα!
Φιλί γλυκό
Δημοσίευση σχολίου