ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΠΑΝΤΟΥ

Έτσι σα μια μικρή αφιέρωση:
σ΄εκείνους που μας λείπουν,
σε ό,τι μας άφησε πίσω του,
σε εκείνα που χάσαμε,
σε ό,τι νοσταλγούμε,
σε εκείνο που πονέσαμε και μας πόνεσε...

Σε ό,τι εντέλει εγώ αγαπώ:

Σε εκείνα τα πυρωμένα μάτια
που βλέπουν μέσα μου.
Σε εκείνο το στόμα
που μετά από τόσο καιρό, ακόμα θέλω.
Σε εκείνο το πρόσωπο που είναι, για μένα,
άδυτο αρχαίου ναού.
Στη μορφή που εγώ παίρνω όρκο.

Στη ζωή,
στη στιγμή,
στ' όνειρο...

Υ.Γ. Είναι μιας φίλης blogger, που πολύ λυπήθηκα που μας άφησε...