ΕΧΑΣΑ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΜΟΥ

Έχασα τα παπούτσια μου.
Καλαφατισμένα τα είχα και πάντα
πρόθυμα για εκδρομή ή για τρεχάλα.

Απόψε έφαγα τον κόσμο να τα βρω.
Μπήκα σε δεξαμενές κόπου,
κοίταξα κάτω από το χαλί της μνήμης.
Ανασήκωσα μαδέρια παρελθόν
και παλιοσίδερα συναισθήματα.

Άφαντα αυτά, αν και φθηνά.
Τα' χα, θυμάμαι κατεβάσει
από ένα ράφι εξορμήσεων,
που αιωρείται πάνω
από τη σκάλα προσδοκιών.

Πήρα τους δρόμους και τα βουνά.
Τα παλιά τα παπούτσια,
τα μποτάκια μου να βρω,
γιατί με είχαν δέσει με τα κορδόνια τους
και ένα το δέρμα τους ήταν με το δικό μου.

Λιωμένη είχαν σόλα και ήταν σ' όλα τους
μια ζωή στοιβαγμένη στους πάτους.
Κίνηση ανεμπόδιστη έκανα με δαύτα
και τα' χα εκπαιδεύσει να ' ναι υπάκουα.

Μα φαίνεται βαρέθηκαν τους ίδιους δρόμους.
Τα ίδια πάντα πόδια είναι τυραννία.
Πήγαν να συναντήσουν από κοντά τη λήθη.
Να χαράξουν αλλού πορεία σε άλλη πολιτεία.
Για να μη λέμε και πολλά: την ελευθερία.

Και προχτές αναπάντεχα, έλαβα τηλεγράφημα.

"Τα κορδόνια-δεσμά πετάξαμε. Στοπ.
Άλλες εικόνες ανασύρουμε τώρα. Στοπ.
Απευθύνσου στις σαγιονάρες
που μελετούν καλύτερα την εποχή. Στοπ.
Ευχόμαστε βίον ξυπόλητον. Στοπ."