Τα μάτια του Ρα...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΡΑ ...γέννησαν άλλο ένα blog,
το "Σαν τατουάζ"!
Το νέο blog είναι όμως για γερά νεύρα! Δηλαδή:
http://like-tatoo.blogspot.com/

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Θάλασσα...αγκαλιά

Εκεί ήταν. Μόνη, μακριά από το στοιχείο που γι' αυτό ήταν φτιαγμένη...Περίμενε τον καιρό να φτιάξει. Και αυτός, όλο σύννεφα γέμιζε και σκοτείνιαζε τον ουρανό του. Που δεν έλεγε να καθαρίσει.
Έπειτα περίμενε και τον καπετάνιο της. Μήνες εκεί, αραγμένη πάνω στην άμμο, νά'ρθει να τη σύρει από το γιαλό στο κύμα και μαζί να ξανοιχτούν για θάλασσες αγκαλιές.
Τον περίμενε όμως, καρτερικά, υπομονετικά... Σαν τη γυναίκα τον άνδρα της από τον πόλεμο.
Δεν είχε μάθει ακόμα...
Αύριο θα την πουλούσαν. Σε κάποιον που του αρέσουν τα γερά παλιά σκαριά. Ο καπετάνιος της έφυγε μακριά. Νύχτα, στον ύπνο του, τον πήρε εκείνος που έρχεται για όλους στο τέλος.
Δεν τό'χε μάθει ακόμα...
Πως ο καπετάνιος της δε θα 'ρχόταν ποτέ πια να την πάρει να ξανοιχτούν μαζί σε θάλασσες αγκαλιές.
Μα, και που θα το μάθαινε, αυτή ακόμα...
Θα τον περίμενε για πάντα. Ν' ακούσει να τη φωνάζει ο καπετάνιος της με τ' όνομα της γυναίκας που αγάπησε πολύ, μα που δεν την παντρεύτηκε ποτέ, γιατί εκείνη επέλεξε άλλον.
"Μαριώ μου"... έτσι τη βάφτισε, έτσι τη φώναζε και έτσι θά' μενε να λέγεται.
Και άμα και αυτηνής τέλειωνε η πορεία της, θά'βαζε πλώρη μπροστά να τόνε βρει. Θά' καμε και αυτηνής η ψυχή πανιά για ν' ανταμωθούν σε θάλασσες αγκαλιές...
Οι δυο τους μόνοι, όπως παλιά...
Οι δυο τους μια θάλασσα αγκαλιά ...

5 σχόλια:

politis athinaios είπε...

Μια θάλασσα αγκαλιά κι από εμένα τον ξενύχτη Κίρκη μου.
Η μοναξιά είναι γλυκιά σαν προσμονή. Αρκεί να μη γνωρίζεις το τέλος... Αρκεί να κάνεις πως δεν γνωρίζεις το τέλος...
Είναι κι αυτό ένα παραμύθι που αξίζει πολλές φορές να το ζεις, έτσι σαν άλλη διέξοδος από την πραγματικότητα.
Καλή σου μέρα.
Σε χαιρετώ.

Σταλαγματιά είπε...

Είναι θλιβερή η εικόνα μιας μικρής βάρκας στην στεριά,
Κάποτε αρμένιζε τα κύματα γεμάτη περηφάνια και τώρα ζητάνε να την πουλήσουν.
Πάντα στα λιμάνια το βλέμμα μου τραβάνε!

Υπέροχο το κείμενο σου!!

καλημέρα

Aristodimos είπε...

Τοσα χρόνια μες την θάλασσα εχω μάθει να νιώθω και να πονάω καθε σκαρί,
μικρό η μεγάλο που την αρμενίζει...
Ραγίζει η ψυχή μου οταν βλέπω οποιοδήποτε πλεούμενο ν αργοπεθαίνει.

" Στέκεις εκεί ανήμπορο κουφάρι
καθισμένο στην άμμο
με την μοναξιά του βυθού να γεμίζει τα σπλάχνα σου...
Αργοσβήνει η ελπίδα
για ένα χέρι να σε σώσει από το μαρτύριο σου,
τραβώντας σε και πάλι στην αγκαλιά της
να επουλώσει τις πληγές σου,
νάχεις μια δεύτερη ευκαιρία
να οργώσεις περήφανη πάλι την θάλασσα..."
Καλή σου μερα αγαπητή μου Κιρκη.
Νασαι καλά.

Αρης

ΑνωΡά7 είπε...

Και άμα και αυτηνής τέλειωνε η πορεία της, θά'βαζε πλώρη μπροστά να τόνε βρει...Ετσι είναι η Αγάπη δε πεθαίνει ποτέ...Άχρονος ο χρόνος είπαμε!!!

Ένα μεγάλο φιλί και μία ακόμα μεγαλύτερη αγκααλιά.

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Η αγάπη μόνο περιμένει
και περιμένει
χωρίς παράπονα...

Πολύ πολύ τρυφερό!...

Καλημέρα φίλη