Θάλασσα...αγκαλιά

Εκεί ήταν. Μόνη, μακριά από το στοιχείο που γι' αυτό ήταν φτιαγμένη...Περίμενε τον καιρό να φτιάξει. Και αυτός, όλο σύννεφα γέμιζε και σκοτείνιαζε τον ουρανό του. Που δεν έλεγε να καθαρίσει.
Έπειτα περίμενε και τον καπετάνιο της. Μήνες εκεί, αραγμένη πάνω στην άμμο, νά'ρθει να τη σύρει από το γιαλό στο κύμα και μαζί να ξανοιχτούν για θάλασσες αγκαλιές.
Τον περίμενε όμως, καρτερικά, υπομονετικά... Σαν τη γυναίκα τον άνδρα της από τον πόλεμο.
Δεν είχε μάθει ακόμα...
Αύριο θα την πουλούσαν. Σε κάποιον που του αρέσουν τα γερά παλιά σκαριά. Ο καπετάνιος της έφυγε μακριά. Νύχτα, στον ύπνο του, τον πήρε εκείνος που έρχεται για όλους στο τέλος.
Δεν τό'χε μάθει ακόμα...
Πως ο καπετάνιος της δε θα 'ρχόταν ποτέ πια να την πάρει να ξανοιχτούν μαζί σε θάλασσες αγκαλιές.
Μα, και που θα το μάθαινε, αυτή ακόμα...
Θα τον περίμενε για πάντα. Ν' ακούσει να τη φωνάζει ο καπετάνιος της με τ' όνομα της γυναίκας που αγάπησε πολύ, μα που δεν την παντρεύτηκε ποτέ, γιατί εκείνη επέλεξε άλλον.
"Μαριώ μου"... έτσι τη βάφτισε, έτσι τη φώναζε και έτσι θά' μενε να λέγεται.
Και άμα και αυτηνής τέλειωνε η πορεία της, θά'βαζε πλώρη μπροστά να τόνε βρει. Θά' καμε και αυτηνής η ψυχή πανιά για ν' ανταμωθούν σε θάλασσες αγκαλιές...
Οι δυο τους μόνοι, όπως παλιά...
Οι δυο τους μια θάλασσα αγκαλιά ...